چند وقتیه که مشغول پی گیری مشکلات جامعه آمریکا هستم که ببینم مشکل ریشه ای چیه که یک مشت سفید پوست حمله به کنگره آمریکا میکنند و پلیس را میزنند و میکشند و سناتور ها و نمایندگان را به زیرزمین فراری میدن. کی چه ظلمی به این افراد کرده که انقدر عصبانین؟ پس از مدتی تماشای ویدئو های بی سر و ته بالاخره جوابم را پیدا کردم و مقصر را هم شناسایی کردم.

دلخوری این افراد که در حباب فضای مجازی شعار و توطئه زندگی میکنن ۳ چیز است؛ مهاجرت, اقتصاد جهانی و طبقه برگزیده.

اینها معتقدن که مهاجرین, چه کارگر مکزیکی و چه مهندس کامپیوتر هندی کارها را از آمریکایی ها گرفتن, فرهنگشون را آوردن اینجا و نهایتا رنگ پوست آمریکا را تیره کردن و دارن مفتخوری میکنن. پس باید جلوی مهاجرت را گرفت.

بعد از کمی فکر دیدم که مثل اینکه اینها دارن راجع به من و ما صحبت میکنن. ما ایرانی هایی که در زمان شاه با ویزای معتبر آمدیم اینجا و حسابی درس خوندیم و بعد از کلی مکافات در دوران گروگان گیری و چند سال پس از اون بالاخره تونستیم در سیلیکون ولی و ناسا و غیره کار بگیریم و مهاجر درجه اول این مملکت بشیم. البته درست میگن, ما ته دیگ و کتلت و قورمه سبزی را دوست داریم, نوروز و یلدا را جشن میگیریم, ادبیات و شعر و رقص و آواز خودمون را هم دوست داریم. از همه بدتر, هر روز میایم رو این سایت و به فارسی میخونیم و مینویسیم.

اتهام بند اول: مقصر و محکوم.

ما نسل اولی ها زیربنای تکنولوژیکی را در آمریکا و جهان غرب و سپس در بقیه دنیا ساختیم تا نسل دومی ها ابتکارات خود را سوار آن کنند تا شرکت ها ابزارهایی داشته باشند که هر چیزی را هر جا که میخواهند تولید کنند و هر جا که میخواهند بفروشند و هزینه تولید را پایین بیاورند. ما به مدیران ارشد این شرکت های جهانی نشان دادیم که چگونه روبات و هوش مصنوعی را جایگزین کارگران و کارمندان کنند و قیمت سهام را بالا ببرن. بعله اعتراف میکنم که ما کردیم, صد در صد.


اتهام بند دوم: مقصر و محکوم.

اینها معتقدن که کسانی که در ایالت ها و شهر های لیبرال زندگی میکنن و با سواد هستن و به علم و دانش و هنر دل بسته اند و میخوانند و مینویسند, خود را Elite و برتر از دیگران میدانند و بیسواد ها را آدم حساب نمیکنند و به آنها فخر میفروشند. بعله, این تقصیر آن فرهنگ غالب ایرانی است که از بچه گی بما گفتند که درس بخون وگرنه حمال میشی و ما هم از ترس حمال شدن درس خوندیم.

اتهام بند سوم: مقصر و محکوم.

پس ببینین, بجای اینکه برین سراغ پلیس و نمایندگان مردم و غیره, بیاین سراغ من. اعتراف میکنم که من مقصرم. ای ایرانیانی که با پرچم سه رنگ ایران به اینها می پیوندید, بیزحمت آدرس منرا بهشون بدین.