خانه چنین گفت
وقتی سیل، بنیادت را از جا ببرد، اول بر سر و رویت می زنی ولی اگر تا حد نا امیدی همه چیزت را بگیرد ناگهان، خنده جای همه چیز را می گیرد و مجنون وار فقط شادی می ماند. پس تا به اوج نا امیدی نرسیدی از شادی واقعی خبری نیست، می دانی ناامیدی یعنی چه؟ یعنی هیچ انتظاری از فکر و ثروت و ایمان و خدا و بهشت و جهنم و علم و... نداشته باشی که تو را نجات دهد. —هیچنویس
