oB                         o                           o                           o                               o              oA

آری، برای رسیدن از نقطهA به B باید نقطه‌های دیگر را به هم متصل کرد. گنده گویی، زیاده گویی، پر گویی ۳۵ سال از هر طرف تجربه شده. برای رسیدن به هدف تاکتیک، استراتژی و برنامه‌ریزی،سازماندهی و تبلیغ لازم است

می دانیم که "مشارکت توده میلیونی" عامل تعیین کننده تغییررژیم است ; ولی این  توده میلیونی انتخابات را تحریم نخواهد کرد. آیا مطمئن هستیم که تحریم انتخابات توسط اقلیتی از طبقه متوسط ​​تاثیر مثبتی بر آنها خواهد گذاشت؟ ( این سؤال به معنای تحریم نکردن انتخابات نیست .)

شکی نیست  که " مقابله با  شستشوی مغزی توده  میلیونی،  بالا بردن سطح  آگاهی  وبسیج آنها وظیفه اپوزیسیون دموکراتیک است.  سوالات دیگر  من اینست:  1)  کدامین  اپوزیسیون  دموکراتیک؟  و 2)  چه راه هائی  "فعالیت گرا"* برای تماس با میلیون ها مردم که به اینترنت و ساتلایت دسترسی ندارند وجود دارد؟

 * Pro-active.

رخوتی که در بالا بدان اشاره شد گریبانگیر ِ ایرانی است چه ساکن وطن باشد و چه مقیم فرنگستان. درکنار ِ ِاین ناامیدی ها باید نقطه قوت را پیدا کرد وعلیه جمهوری اسلامی استفاده کرد. اپوزیسیون خارج از کشورتا حالا در شکست خوردن برنده و یکه تازبوده.

سال ۱۳۵۷ میلیونها بیرون آمدند ولی میلیونها هم درخانه نشستند. تا حدود سال ۱۳۷۰ مردم حاشیه نشین ایران اطلاع نداشتند حکومت در سال ۱۳۵۷ تغییر کرده. خمینی رفته بود و دوره رفسنجانی شروع شده بود. من درآینده ایران تکرار چنین انقلابی را نمیبینم.

 ما نیاز داریم به یاد خودمان بیاوریم که توانایی داریم هرچند به فرم و صورت دیگر. اگر از یک حرکت ِ متمرکزْ، توسط ِ حتی یک گروه نه تمام اقشار، به یک دستاورد ِ هرچند کوچک برسیم میتوان با کمک وسایل ارتباط جمعی این دستاورد را های-لایت کرد و جمعیت بزرگتری  را ازاین کرختی در آورد. تجربه نشان داده انتخابات فرصتی برای ملاقات ِ مردم با یکدیگر فراهم میکند و آنها را برای مدت کوتاهی از رخوت در می‌آورد. هدف از تحریم ِ انتخابات تکان دادن ِ رژیم ْ قبل از ریختن رأی به صندوق است. اگر به هراس بیفتند قبل از انتخابات عقب مینشینند و ممکن است امتیاز بدهند. وگرنه اگر صندوقها را به همان فرم ِ ۳۵ سال ِ گذشته هوا کنند بعد از رأی جمع کردن دوباره همان آش است و همان کاسه. تا تنور داغ است باید خمیر را چسباند وگرنه مردم دوباره یخ میکنند و می‌رویم تا چهار سال دیگر. تا چند مدت دیگر حسرت همین اینترنت و شبکه‌های اجتماعی را میخوریم چون آن‌ها را هم هر روز محدودتر میکنند.

با تشکر از توجه شما و سؤالات اساسی که مطرح کرده‌اید.از کامنت و پیشنهادهای آینده استقبال میکنم.

جمهوری اسلامی ازگسل ِ بین اپوزیسیون خارج و مردم اطلاع دارد و از آن بهره میبرد. یا میکشند یا حبس میکنند. هر کسی که به این طریق خفه نشود از خارج از کشور سر درمی آورد. انقدر تو را تحت ِ فشار قرار میدهند که عطا را به لقاء ببخشی و کشور را ترک کنی. اگر جمهوری اسلامی باور داشت که اپوزیسیون ِ خارج از کشور میتوانست کاری بکند فعال سیاسی از ایران زنده در نمیرفت. دردسر تشکیل دادگاه جهت تبعید مجرم را هم از روی دست خودشان برداشته اند. ارزان و بی دردسر. 

با درود و  تشکر از مقاله ی جالب

استاد عزیز در کمال احترام همراه نکات صحیح و درست شما، عناصری از کلی گویی و مطلق سازی نیز در نبشتار وزین شما به چشم میخورد. برای مثال این مفهوم "رخوت" و بی حرکتی در میان ایرانیان.

هر چند شاید امروز پس از گذشت چهار سال از تظاهرات و اعتراضات عظیم  سراسری و خونریزی بی سابقه در مقابله با آن، شاید بتوان در توصیف میزان مبارزات کنونی از استعاره و مقوله "رخوت" استفاده کرد، ولی تعمیم آن به کل حیات ج.ا. و کل مبارزات مردم علیه ج.ا. مقداری کلی گویی است. ناگفته نماند که هر دوره و هر نسل ویژه گی های مبارزاتی خاص خویش را دارد، که نادیده نباید گرفته شود.  

اندر باب "اپوزوسیون خارج از کشور"، همین کافی که بدانیم چنین پدیده ی بیشتر محصول تخیلات و توهمات ماست تا واقعیات زندگی روزمره. در مقایسه با ١٣٥٧ ایرانیان خارج از کشور، بنا بر مجموعه ی از دلایل نقش، بسیار نازل تری در تحولات کشور خواهند داشت، که جای شکرش باقی است.

فرایند "امتیاز" دادن و عقب نشینی موضعی (یک گام به پس، دو گام به پیش) در ج.ا. از همین یکی دو هفته پیش شروع شده است. بازگشت لایحه ی منفور حداقل دستمزد برای کارگران به مجلس، برای "تجدید نظر" یکی از اولیه ترین این حرکات است. شایان توجه است که چنین "تجدید نظری" فقط به شکرانه ی مبارزات سراسری کارگران علیه آن قانون امکان پذیر شد.

هر چند مبارزات صنفی برای بسیار از "انقلابیون حرفه ی" کسر شان به حساب می آید، برای توده های میلیونی مردم چنین مبارزاتی میتواند سرآغاز و خاستگاه ی باشد برای ارتقاء مبارزات صنفی  به مبارزات سیاسی. چنانکه جنبش های اجتماعی در ایران بتوانند چنین پیوندی میان خواستها و شعار های صنفی و خواستها و شعار های سیاسی به وجود بیاورند، ما مسلما با شرایطی نوین و صورت مساله ی متفاوت روبرو خواهیم بود.

سپاس