نسل اول کمونیست های ایران را استالین و بریا از بین بردند.  به تاریخ اجتماعیون و نهضت های کارگری قفقاز رجوع کن:

در مورد نسل اول اسناد منتشر شده در دوره‌های بعدی نشان می‌دهد که نزدیک به ۱۵۰ نفر از این افراد به جوخه‌های اعدام سپرده شدند یا در اردوگاه‌های کار اجباری جان سپردند. این دوران، زمانی است که ترور استالینی جان میلیون‌ها تن از شهروندان شوروی را گرفت. کمونیست‌های مهاجریا به دلایل اختلاف عقیده و سلیقه قربانی دستگاه استالین می‌شدند، یا قربانی منافع سیاست خارجی دستگاه استالین در رابطه با کشورهایشان می‌شدند. اما نکته ای که در این میان جالب است تفاوت دیدگاه مهاجر و میزبان نسبت به یکدیگر است. مهاجران شوروی را دست کم قبل از مهاجرت قبله آمال تمام توده‌های جهان می‌پنداشتند طرف مقابل اما برای اندیشیدن به آن‌ها گرفتار این قید و بندها نبود. چنان‌که خاطره نقل شده از همسر کریم نیک بین از دیدارش با بریا دستیار گرجی و هم میهن استالین این را نشان می‌دهد: «پس از بازداشت همسرم به بریا که در آن هنگام به ریاست کا.گ. ب رسیده بود نامه نوشتم و درخواست نمودم که مرا بپذیرد. فکر می‌کردم با آشنایی ای که با من و نیک بین داشت و بارها در باکو و تفلیس به دیدار هم رفته بودیم، می‌تواند به آزاد شدن شوهرم کمک نماید. . . فکر می‌کردم او به خاطر نان و نمکی که با هم خورده بودیم مرا دوستانه خواهد پذیرفت. اما چنین نشد و او خودش را به ناآشنایی زد و با ورق زدن پرونده ای گفت: این پرونده آن ایرانی خائنی است که بازداشت شده است. شما ایرانی‌ها یادتان رفته که پادشاه تان آقامحمدخان قاجار چقدر از گرجی‌ها را هنگام اشغال گرجستان کشت… از شما ایرانی‌ها کمونیست در نمی‌آید… به وی گفتم آغا محمدخان قاجار چه ارتباطی با شوهرم که دبیرکل کمیته مرکزی حزب کمونیست ایران است، دارد… او با خشونت پرونده را بست و گفت دیگر بیش از این وقت ندارم… پس از گذشت یک سال یعنی در سال ۱۹۴۰ طی نامه ای به من اطلاع دادند که شوهرم را اعدام کردند…»