حتماً واژه مانکن را شنیدید، این کلمه  اصل و ریشه‌اش از زبان پارسی باستان ـــ به معنی مانی‌کَن گرفته شده و به زبانهای دیگر دنیا رفته است.

پس از قتل مانی، موبدان زرتشتی پوست مانی (فیلسوف، شاعر، نویسنده، پزشک، نگارگر و بنیانگذار آیین مانوی) را کندند، درون پوست را پُر از کاه کرده و سپس به پوستِ پر از کاه ـــ لباس پوشانده و آن را بر دروازه‌ی گندی‌شاپور آویزان کردند که آن دروازه بعداً دروازه مانی نامیده شد.

طرفداران مانی هرچه به شاه التماس کرده که پیکر وی را به آنها بدهد ـــ شاه آن را نمی دهد تا قبرش مشخص نشده و زیارتگاه نشود.

پیروان مانی هم از همان زمان اسم مانی را میگذارند؛ مانی زنده و همان دروازه گندی شاپور را مبدل به زیارتگاه مشتاقان مانی می کنند.

حدود ۶ قرن بعد، ابوالحسن علی بن نافع نام‌دار به زریاب کبیر (موسیقی‌دان، خواننده و بربط نواز ایرانی‌تبار) را به اروپاییها معرفی‌ می‌‌کند.