از اسناد کشف شده در سفارت آمریکا؛ ۱۳ آبان ۱۳۵۸ خورشیدی:

سندی از ایستگاه سیا در استکهلم وجود دارد که یکی از همکاران خود را به ایستگاه تهران معرفی می‌کند؛ هنرمند و خوانندۀ سرشناسی که به آمریکا علاقه‌مند است و می‌تواند پیام‌های ایستگاه سیا در تهران را به منبع ایرانی برساند. این هنرمند معروف، «کارولین کریستینسن» نام دارد و اسم رمز او «تیمپانیست/۱» است.

توضیحات ایستگاه سیا در استکهلم برای ایستگاه سیا در تهران چنین است: «تیمپانیست یک هنرمند حرفه‌ای مشهور و سابقاً خوانندۀ اپرا بوده است و از کشورهای خارجی مختلف، نامه دریافت می‌کند. او قبلاً به‌عنوان آدرس عملیاتی در عملیات زی‌دی‌آرمور ماموریت داشته است. او باهوش، طرفدار آمریکا و در تماس با سیا محتاط است. پیشنهاد می‌شود که نامه‌ها دربارۀ مسائل اجتماعی و شاید همراه با توضیحاتی دربارۀ موسیقی یا هنر ایرانی باشند.» ایستگاه استکهلم افزود برای تمایز نامه‌های شخصی کارولین و نامه‌های سیا، حرف آخر (e) نام کارولین نوشته نشود تا کارولین این مرسولات را به مامور سیا تحویل دهد.    
 

اولین فعالیت صهیونیست‌ها در ایران به سال ۱۹۱۸ میلادی بر می‌گردد. تاسیس انجمن فرهنگی جوانان یهود تهران؛ یکی از اولین این اقدامات محسوب می‌شود.

سلیمان حییم (فرهنگ‌نویس، مترجم، نویسنده و شاعر) و حبیب لِوی (تاریخ‌نگار یهودی) از افراد سرشناس حاضر در عکس هستند.

 

دربارۀ نام‌های جغرافیایی می‌توان این قاعدۀ کلی را که بر بسیاری از آن‌ها تعلق می‌گیرد روا دانست: نام‌های سرزمین‌ها و کشورها بیشتر از نام طوایف و نژادهایی که در آنجا زندگی می‌کرده‌اند گرفته شده است. بیشتر نام‌های رودها از رنگ‌ آب‌ها و شکل ظاهری آن‌ها بیرون آمده و نام‌های کوه‌ها را نیز اغلب از شباهت آن‌ها با چیزهای دیگر گرفته‌اند. اما به دریاها تقریباً نام کشورها و سرزمین‌هایی را که به آن‌ها نزدیک بوده‌اند داده‌اند. دریایی را که سراسر جنوب ایران را فراگرفته چون قسمت عمدۀ آن کرانه‌های سرزمین فارس را در ایران در بر گرفته است و از مردم ایران مردم فارس یعنی پارسیان باستان زودتر از طوایف دیگر با جهان غرب رابطه به هم زده‌اند، از روزی که به تدوین تاریخ و جغرافیا آغاز کرده‌اند «دریای فارس» یا «خلیج فارس» نامیده‌اند. کلمۀ پارس و فارس را یونانیان قدیم «پرس» تلفظ کرده‌اند و به همین جهت در تسمیۀ این خلیج این کلمه را نیز به کار برده‌اند.

لوسیوس فلاویوس آریان، مورخ معروف یونانی، که در قرن دوم میلادی می‌زیسته نام خلیج فارس را پرسیکوکایتاس نوشته است که معنی درست آن «خلیج فارس» است. استرابون، جغرافی نویس معروف یونانی، که در حدود ۵۸ پ.م. به جهان آمده و در حدود ۲۵ درگذشته، در کتاب جغرافیایی خود مکرر همین نام را به کار برده است.

کوپنته کورسه، مورخ معروف زبان لاتین، در کتابی که در تاریخ اسکندر نوشته است، نام این دریا را «آکواروم پرسیکو» نوشته است که معنی تحت‌اللفظ آن «آبگیر فارس» است.


[مقالات سعید نفیسی (در زمینۀ تاریخ تصوف، فرهنگ و ادب ایران)، به کوشش مسعود عرفانیان، تهران: انتشارات دکتر محمود افشار، ۱۳۹۷، ج ۳، ص ۶۱۷ـ۶۲۳]

 

رئیس وقت هیئت ایرانی حاضر در مجمع عمومی سازمان ملل در سال ۱۹۴۷(شهریور ۱۳۲۶ خورشیدی) در نطقی مخالفت ایران را با تقسیم فلسطین، به این شکل بیان کرده بود: «شما، دو دولت جدید به وجود خواهید آورد که حتماً هیچ‌یک قابل زندگی نبوده و شاید هم هردو مولود مرده خواهند بود. با اقدام به این امر شما اجاق ملی برای یهودی‌ها درست نخواهید کرد، بلکه اجاقی به وجود خواهید آورد که زیر خاکستر آن همیشه آتشی که نه‌تنها خاورمیانه، بلکه صلح عالم را نیز تهدید می‌کند، روشن خواهد بود.»

فضل‌الله نورالدین کیا (وزیر مختار، مدیر کل وزارت امور خارجه و سفیر کبیر در کشور کانادا و مدت‌ها در دوران محمد مصدق و محمد رضا شاه پهلوی، نماینده ایران در شورای امنیت و سفیر کبیر ایران در ژاپن) در کتاب «خاطرات خدمت در فلسطین» (نشر آبی – زمستان ۱۳۷۷) در صفحات ۱۵۶ تا ۱۵۹.
 

به یاد فریتز ولف (۱۸۸۰–۱۹۴۳ برلین)، خاورشناس و زبان‌شناس آلمانی، نویسنده فرهنگ شاهنامه فردوسی.

هنگامی که ولف در کار تهیهٔ ترجمهٔ اوستا بود طرحی در نظرش آمد که کمتر کسی جرئت اجرای آن را داشت: ضبط کامل مواد زبان شاهنامه. اهمیت این کار بسیار واضح بود: اگر با همهٔ مشکلاتی که از حجم فوق‌العاده متن شاهنامه سرچشمه می‌گرفت، تألیف گنجینه لغت یکی از مهمترین اسناد شعر کلاسیک فارسی به توفیق می‌انجامید، تحقیق در لغت فارسی بر پایه‌های محکمی استوار می‌شد و آن را از قید وابستگی به فرهنگ‌های نارسای ایرانی و هندی رها می‌ساخت. البته مقصود ولف این نبود که لغت‌نامه‌ای تألیف کند که موارد استعمال لغات را در شاهنامه یک به یک شرح و بسط دهد و موارد مشکل و مبهم را روشن سازد و به عبارت دیگر شرحی بر پایه ترتیب لغوی بر حماسهٔ فردوسی بنویسد.

فریتز ولف برای آن که بتواند کاری را که در مورد شاهنامه در نظر داشت انجام دهد می‌بایست مواد عظیم شاهنامه را به طرزی ساده و روشن تنظیم کند و معانی مهم را ذکر کند. اساس کار او چاپ هفت جلدی شاهنامه چاپ پاریس به تصحیح ژول مل بود، با توجه کامل به چاپ کلکته به تصحیح ترنر ماکان و چاپ لیدن به تصحیح وولرس ـ لانداور، و همچنین در نظر گرفتن لغت شاهنامهٔ عبدالقادر بغدادی که زالمان منتشر ساخته بود. در فرهنگ ولف، واژه‌های شاهنامه به ترتیب الفبا و خط فارسی و آوانویسی لاتین آورده شده و معناهای گوناگون هر واژه و کاربرد دستوری آن‌ها نشان داده شده‌است. بدین گونه فرهنگی مفصل در بیش از ۹۰۰ صفحه به همراه فهرست‌های گوناگون فراهم آمد که ابزاری برای تحقیق درباره موضوع‌های دستوری واژگانی و سبکی شاهنامه به‌شمار می‌آید.

کار جمع‌آوری و تنظیم لغات در طی سال‌ها صبر و حوصله خستگی‌ناپذیر دنبال شد تا آنکه همه مواد متن شاهنامه در فیش‌ها و ورقه‌ها ضبط شد. ولف خود را کاملاً در اختیار وظیفه‌ای که برای خود تعیین کرده بود گذاشت و هیچ‌وقت فکر نمی‌کرد که حاصل زحمت خود را به چه وسیله‌ای در اختیار محققان علاقه‌مند بگذارد.

اتفاق چنان افتاد که در سال ۱۹۳۴ ایران جشن هزاره فردوسی را آغاز کرد، و دولت آلمان می‌خواست که چیز جالب توجهی به دولت ایران تقدیم کند. شعبهٔ فرهنگی وزارت خارجهٔ آلمان توانست وسایل و اسباب قابل ملاحظه‌ای را که چاپ چنین کتاب عظیمی لازم داشت فراهم سازد. آخرین خوشحالی بزرگ زندگی فریتز ولف که با نگرانی‌های روزافزون پیوسته سنگین‌تر می‌شد، این بود که ببیند لغت‌نامه او در چاپخانهٔ نمونهٔ دولتی چاپ و منتشر می‌شود.

او در اردوگاه آشویتس جان سپرد. یادش گرامی‌.

گئورگ ویلهلم فریدریش هگل فیلسوف نامدار و یکی از پدیدآورندگان ایدئالیسم آلمانی در کتاب عقل در تاریخ می نوسد: ایرانیان، نخستین قوم تاریخی هستند...

هگل را می‌توان آخرین فیلسوف مکتب ایدئالیسم دانست.

شیر هزاران سال است که از مهمترین نمادهای ایران‌زمین است.

در اهمیت جایگاه و نماد شیر برای ایرانیان باستان همین بس که مصریان هنگامی که بخشی از شاهنشاهی هخامنشیان بودند، یک حرفِ «ر» ویژه و اختصاصی در زبان و نوشتارِ هیروگلیف به شکل شیری نشسته، برای نگاشتنِ نام سرزمین‌های ایرانی و شاهنشاهانِ ایرانی (دو بار برای کوروش بزرگ، ۴۵ بار برای داریوش بزرگ، ۴۳ بار برای خشایارشا، ۷ بار برای اَردشیر اول و یک بار برای داریوش سوم) ایجاد کرده بودند.

تصاویر: سمت چپ، نَقشی از شیر بر اثری از تمدن بیش از ۵۰۰۰ ساله جیرفت. سمتِ راست، نامِ شاهنشاه داریوش به خطِ هیروگلیفِ مصری.

دختران‌ ديپلمه مدرسه دخترانه آمریکایی در تهران در سالِ ۱۳۱۵ خورشیدی، ۱۹۳۶ میلادی.

شعارِ مدرسه: تا دخترانت مانند سنگ بنای تراشیده شده به سبک قصر باشند.

این تصویر تاریخی متعلق به مرکز تاریخ شفاهی یهودیان ایران است.