محمد ساعد مراغه‌ای نخست وزير ایران(۱۳۲۲- ۱۳۲۳ ،۱۳۲۷-۱۳۲۹) نقل کرده بود:
زماني که نايب کنسول شدم با خوشحالي پيش زنم آمدم و اين خبر داغ را به اطلاع سرکار خانم رساندم ...
اما وي با بياعتنايي تمام سري جنباند و گفت «خاک بر سرت کنند؛ فلاني کنسول است؛ تو نايب کنسولي؟!»
گذشت و چندي بعد کنسول شديم و رفتيم پيش خانم؛ آن هم با قيافهايي حق به جانب... باز خانم ما را تحويل نگرفت و گفت «خاک بر سرت کنند؛ فلاني معاون وزارت امور خارجه است و تو کنسولي؟!»
شديم معاون وزارت امور خارجه؛ که خانم باز گفت «خاک بر سرت؛ فلاني وزير امور خارجه است و تو...؟!»
شديم وزير امور خارجه گفت «فلاني نخست وزير است... خاک بر سرت کنند!!!»
القصه آنکه شديم نخست وزير و اين بار با گامهاي مطمئن به خانه رفتم و منتظر بودم که خانم حسابي يکه بخورد و به عذر خواهي بيفتد. تا اين خبر را دادم
یه من نگاهي کرد؛ سري جنباند و آهي کشيد و گفت: * * * * «خاک بر سر ملتي که تو نخست وزيرش باشي!
عجب زن پر توقعی. من بودم بعد از وزارت خارجه می گفتم بسه. شاید بخصوص امروز جایش باشد بیاد آوریم که ساعد زمانی سفیر ایران در واتیکان بود. از قرار معلوم اینروزها این سفارت دست محمد طاهر ربانی است.
از قدیم و ندیم گفتند که همیشه پشت هر مردِ موفق یک زن با تدبیر بوده :)
چه زیبا فرموده شیخ اجل:
زن نو کن ای دوست هر نو بهار که تقویم پاری نیاید بکار