باید اعتراف کنم که من با نظرات این خانم و بخصوص با سویه عقایدی که داره، کلا موافق نیستم. بنظر من ایشون زیادی چپ رادیکالیست و حتی انارشیست هست و هنوز به دنبال چگوارا میگرده.

اما اینبار و در این زمینه بخصوص، با حرفهاش تا حد زیادی موافق بودم. فکر میکنم که در این مقطع از جریان جنبش، لازم هست که یک جمع بندی ازجریانات جنبش اپوزیسیون خارج از کشور داشته باشیم.

مرسی سوری. من چون مهرنوش موسوی را نمیشناختم, کمی تحقیق کردم و دیدم که مطالبش بیشتر از روی شکم سیری و پریشان گویی کمونیست های غرب نشین است.

کسی مطلب زیر را در توصیف او نوشته بود که بنظر درست میاد.

"کمتر کسی سیاستها و مطالب خانم مهرنوش موسوی را جدی میگیرد. اما باید قبول کرد که ایشان دست به قلمی خوبی دارد. مهم نیست که چی مینویسد. تند و طولانی و داستانی و آتشین مینویسد. سطحی و کم عمق. پر حرارت و طلبکارانه. پر از توهین و اتهام. تحلیل هایشان بیشتر شبیه داستهای پلیسی است. همیشه در صدد کشف توطئه ای هستند. نقشی شبیبه کارگاه کلمبو. تواناست. میتواند هر مساله را به هر مساله ای دیگر متصل کند. مهم نیست که واقعیت و یا حقیقت چیست. قدرت داستانسرایی بسیار بالایی دارد."

فکر میکنم که اگر آمریکایی - برزیلی بود, میشد بهش گفت "جرج سانتوس!"

فرامرز 

من خودم یکبار باهاش درگیر شدم چون بسیار عصبانی و به قول این شخص ،کلی طلبکاره، اصلا معلوم نیست طرف خشمش کیه؟ و چرا با همه دعوا داره. 

اما اینبار همونطور که گفتم ، لازم بود یک جمع بندی از اوضاع و احوال کنونی بشه. شاید اگر خودم نظرم رو مینوشتم یک کم معتدل تر از این می‌شد.

احساس من در حال حاضر فقط یک یاس و نا امیدی و افسوس عمیقه. بنظرم میاد که اپوزیسیون خارج از کشور باز هم نفهمیده که مسئولیتش چیه و هنوز در گیر تبلیغات و یادگیری و کمک خواستن از غرب هستند.

انگار نه انگار که عزیزترین فرزندانمان رو توی کف خیابون‌ها از دست دادیم و خانواده ها عزادار شدند و مردم کور شدند و یا نقص عضو پیدا کردند ....

اینهمه تظاهرات و اینهمه فریاد و خشم و مشت های گره کرده ، عاقبت  دوباره به پشت میزها و منشور و اعلامیه ختم شد. کاری که ۴۴ ساله در خارج از ایران ادامه داره .