خانه لینک
بیشتر
تنهایی، آن حفره توخالی وسط جناغ سینه آدم که تمام بادهای جهان را در خودش جمع میکند، میگیرد به پرده گوش، حلزونی را طی میکند، آبشامه را درمینوردد، قلب را میخورد، مهره کمر را دانه دانه در چنبرهای گوشتی میشکند، کمانه میکند میان دندهها و بیآنکه راه فراری داشته باشد، زیر پوست آماس میکند - همین بوقهای سکتهای آخر مکالمههای تلفنیست وقتی کسی زودتر میرود بیآنکه وداعی کرده باشد. —ونوس ترابی
