خیلی ممنون شهریار. این شعر مشیری را ندیده بودم. شعر زیبایی است اما...

معتقدم جستجوها باید به این نتیجه برسد که همه جواب ها در درون خود آدم است، و گرنه جستجو برای یافتن چیزی یا کسی که ما را خوشبخت و رستگار کند بیهوده است. یک نفر در تاریخ یا در حال حاضر نشان بده که می شود گفت گشته، پیدا کرده و خوشبختی بدست آورده. این آدم کیست؟  آدم خوشبخت کسی است که فقط به بودن راضی است.

دوم اینکه «مرد» بودن چه تحفه ایست که با جستجو سزاوارش می شویم؟ زنان باید چکار کنند؟ :)

نمی‌دونم جهانشاه. اگرچه نیست و  ‌نباشد باز هم جستجو صفایی دارد.

ایستادن و تماشا کردن هم حالی می ده :)