ژینوس صارمیان

قطعا همه‌ی ما در عمق وجودمان باورهای نادرست و نقاط تاریکی داریم؛ عقایدی که نه به داشتن‌شان مفتخریم و نه همیشه از پسِ پنهان کردن‌شان برمی‌آییم. گاهی با یک جمله‌ی نسنجیده، رفتاری بی‌موقع یا حتی نگاهی از سرِ تکبر، این تاریکی‌ها خود را عیان می‌کنند. آن لحظه است که از رفتارمان خجل می‌شویم و اضطرابِ اینکه دیگران درباره‌مان چه خواهند اندیشید، چون خوره به جان‌مان می‌افتد.

یکی از این زشتی‌ها نگاه از بالا به پایین به دیگران؛ بر پایه‌ی نژاد، دین، ملیت، وضعیت اقتصادی یا تحصیلات است.

ما در فرهنگی رشد کرده‌ایم که همواره آموخته‌ایم «نه همین لباس زیباست نشان آدمیت»، فرهنگی که ارزش انسان را در ظاهر و دارایی نمی‌جوید، بلکه در درون و رفتار او می‌سنجد.

در چنین شرایطی، دیدنِ کسی که نه تنها به این معیارهای انسانی باور ندارد، بلکه با وقاحتِ تمام، تراوشات ذهن بیمار خود را در یک پلتفرم عمومی به نمایش می‌گذارد، مایه‌ی تأسف است. نمی‌دانم چگونه کسی می‌تواند فقرِ ناخواسته‌ای که این روزها بر بسیاری تحمیل شده، را با لبخندی نازیبا به سخره بگیرد.

خوشبختانه با محل زندگی این نوکیسه‌گانِ از خودراضی آشنایی ندارم؛ اما خوب می‌دانم آنچه در قعر قرار دارد، به‌گونه‌ای که حتی با دست‌هایتان هم نمی‌توان عمق آن را نشان داد، سطح شعور شماست.