بیژن سمندر، ترانه‌سرای سرشناس شیرازی، پس از ۱۰ سال تحمل بیماری طاقت‌فرسا که بخشی از آن را در این سال‌های آخر در اغما گذراند چشم از جهان فروبست.

آقای سمندر که هنگام مرگ ۸۱ سال داشت از سال ۱۳۸۷ به بیماری پارکینسون مبتلا شد و پس از تحمل ۱۰ سال بیماری روز دوشنبه ۱۷ دی درگذشت.

وی در خانواده‌ای پرورش پیدا کرده بود که با موسیقی بیگانه نبودند و هرکدام از اعضای آن دستی در نواختن ساز داشتند و از این رو او هم با نواختن سه تار،تار، فلوت و سنتور آشنا بود.

از همین رو در برنامه رادیو محلی شیراز در برنامه‌ای که بامداد جمعه پخش می‌شد ساز می‌نواخت.

این هنرمند شیرازی تحصیلات ابتدایی تا لیسانس را در شیراز گذراند و مدرک دکتری خود را در رشتهٔ ادبیات در خارج کشور کسب کرد. با توجه به علاقهٔ بسیار به هنر، دکتری معماری خود را هم در شهر واشینگتن دریافت کرد.

آنچه بیژن سمندر را در زمره پدیدآورندگان خلاق جای می‌دهد، وارد کردن لهجه و گویش محلی شیراز در سرودن اشعارش بود که از این میان می‌توان به کتاب‌های «شعر شهر»، «شعر شیراز»، «شیراز از گل بهترو» و «ترانک» اشاره کرد.

اما آنچه بیژن سمندر را در میان توده مخاطبان موسیقی برجسته می‌کند، ترانه‌هایی است که برای خوانندگان سرشناس موسیقی ایرانی به یادگار گذاشته است. ترانه‌هایی که به جرات بیشتر آنها در زمره آثار پر مخاطب خوانندگان‌شان قرار دارند.

این ترانه‌ها از نگاه شفاف و تسلط بیژن سمندر بر ادبیات فولکلور در آمیختگی با زبان روز جامعه حکایت می‌کند.

از این میان می‌توان به ترانه گل سنگم و عسل چشم (هایده)، پریا (شهرام شب پره)، مدادرنگی، کوه یخ و جعبه جواهر (ابی) و بسیاری از کارهای سرشناس دهه‌های ۶۰ و ۷۰ موسیقی پاپ ایرانی در لس آنجلس اشاره کرد که در آن دوران موجب رونق بازار موسیقی پاپ خارج از ایران شد.