در روزنامه‌ها این خبرِ تلخ گزارش شده که؛ یک نهنگ قاتل، جانداری دریایی از تیره دلفین‌های اقیانوسی که به نام اورکا نیز شناخته می‌شود بار دیگر همانند هفت سال پیش نوزاد مرده‌اش را در دل اقیانوس با خود حمل کرد. این اورکای مادر که با نام‌های تالکوا یا جی۳۵ نیز شناخته می‌شود از روز چهارشنبه بار دیگر در حال حمل جسد نوزاد جدید ماده‌اش مشاهده شده است.
این اورکای در معرض خطر انقراض در آب‌های منطقه شمال غربی اقیانوس آرام که سال ۲۰۱۸ به دلیل حمل نوزاد مرده‌اش به مدت بیش از دو هفته در کانون توجه رسانه‌ها قرار گرفته بود، بار دیگر نوزاد خود را از دست داد و جسد آن را مانند هفت سال پیش با خود در دل اقیانوس حمل می‌کند.
پژوهشگران می‌گویند چنین رفتاری، نشانه‌ی دیگری از غم و اندوه این اورکا برای از دست دادن فرزندانش است.
من سالهاست که در قلمروی نهنگ‌های مختلف ـــ موج سواری کرده و در سواحلِ شمالی سرزمین‌های شمالی اروپا ـــ ایشان را در آب‌های سرد و منجمد؛ همراهی کردم. از خواندنِ این گزارش؛ سخت دلگیر شده و این چند خط را نگاشتم:
در پناهِ امواجِ سردِ اقیانوس، صدای تو؛ نفسی گسسته در تندباد. چشمانت؛ دو فانوسِ کم سو، در جستجوی فرزندی ـــ که دیگر نیست. مرغانِ دریایی؛ برای تو غم نامه خواندند، و آسمانِ فراخ؛ بی‌حوصله و خاکستری از سکوتِ تو؛ بارید و بارید، تا هم دردی بوده و زخمَت را بشوید.
تو؛ مادرِ یک دنیا اندوه، مملو از رنج و غصه، جگرگوشه‌ات را ـــ هفده روز بر دوش کشیدی، هفده روز و شب، که هر لحظه‌اش قرنی از حزن، حسرت بود. از دلگیری، از سرنوشتی تیره، از ضجه های بی‌پاسخ.
ای تالکوا، در نگاهِ افسرده‌ات؛ بغض کردیم، همراه با اشک‌هایت؛ تالم تو را حس کردیم، و در کنارَت، سوگ‌نامه‌ای برای تمامِ مادرانی که فرزندشان را در خيزاب بی‌رحمِ تقدیر گم کردند ـــ خواندیم. در باورش ـــ مانده‌ایم، اقیانوس؛ این گورستانِ رویاها و آرزوها، چگونه تحمل می کند؛ زنی که امید را چون سنگی بی‌روح ـــ به دریا بسپارد؟
ای مادرِ مهربانْ جاودانه در حافظه‌ی آب‌ها، تو که صدای فغانَت، زیر ژرفِ دریاها را به لرزه انداخت، و قلب‌های ما را، به یاد آورد که چقدر شکننده‌ایم ـــ در برابرِ عظمتِ غم. بازنده‌ایم؛ در جنگ با قسمت.
تالکوا، تو حکایتی با ارزش شدی ـــ برای تمامِ ما، تا که یادمان باشد ـــ عشق، حتی در میانِ امواجِ سنگدل، فناناپذیر است.
تورکو، فنلاند، بهار ۲۰۲۵ میلادی.
نظرات