VIDEO
سوسن ابوالهوی، نویسنده فلسطینی و فعال حقوق بشر است. وی بنیانگذار پروژه «زمین بازی برای فلسطین» است. اولین زمین بازی برای کودکان فلسطین را در سال ۲۰۰۲ ایجاد کرد. سوسن فعال جنبش بایکوت، عدم سرمایه گذاری و تحریم اسرائیل است. سوسن یکی از سخنرانان اصلی کنفرانس «کمپین حقوق زنان علیه نسل کشی - برای فلسطین» بود ولی بخاطر مشکلات فنی اینترنتی در کرانه غربی تنوانست سخنرانی خود را ارائه دهد.
سوسن به دعوت دانشگاه آکسفورد انگلستان در ماه نوامبر ۲۰۲۴ در یک مناظره در دفاع از مبارزه فلسطینی ها و علیه اسرائیل شرکت کرد (ویدیو ). سنتا این نوع مناظرات به بحث درباره قطعنامه هاس پیشنهادی دانشگاه می پردازد. در این نشست، مناظره کننده مخالف یک شخص مدافع اسرائیل بود. نشست به نفع سوسن رای داد و قاطعانه اعلام کرد که «جنگ اسرائیل در غزه هولوکاست است » و «دولت آپارتاید مسئول نسل کشی است».
شخص مخالف سوسن از سالن بیرون انداخته شد چون همزمان با بلند کردن پوسترهای پرو اسرائیل، بر سر یکی از مدعوین فریاد کشید.
متن سخنرانی توسط سوسن ابوالهوی برای ما ارسال شده است. ترجمه از تریبون.
در کنگره جهانی صهیونیسم در ۱۹۲۱، چایم وایزمن، یهودی روسی، درباره اینکه با معضل ساکنان بومی این سرزمین چه باید کرد، گفت که فلسطینی‌ها شبیه "صخره‌های یهودیه هستند، موانعی که در یک مسیر دشوار باید از بین بروند."
دیوید گرون، یهودی لهستانی، که نام خود را به دیوید بن گوریون تغییر داد تا بیشتر شبیه اسامی منطقه باشد، گفت "ما باید اعراب را بیرون کنیم و جای آنها را بگیریم."
هزاران مورد از این نوع مکالمات در میان صهیونیست های اولیه که استعمار خشونت آمیز فلسطین و نابودی مردم بومی آنرا طراحی و اجرا کردند، وجود دارد.
اما موفقیت شان محدود بود؛ ۸۰ درصد فلسطینی ها را به قتل رساندند یا پاکسازی نژادی کردند. این یعنی ۲۰ درصد ما باقی ماندیم، مانعی پایدار در برابر خیال پردازی های استعماری آنها که مشغولیت ذهنی شان در دهه های بعد را ساخت، بویژه پس از فتح آنچه از فلسطین در سال ۱۹۶۷ باقی مانده بود.
صهیونیست ها از حضور ما ماتم گرفتند و علناً در همه محافل سیاسی، دانشگاهی،اجتماعی و فرهنگی، دربارۀ اینکه با ما چه کنند بحث کردند؛ در مورد میزان زاد و ولد فلسطینی ها، در مورد نوزادانمان که آنها به آن "تهدید جمعیتی"می گویند، چه کنند؟
بنی موریس، که در ابتدا قرار بود اینجا باشد، یک بار از اینکه بن گوریون "کار را به پایان نرسانده" تا از شر همه ما خلاص شود و آنچه آنها "مشکل عرب" می خوانند را از میان ببرد، ابراز تاسف کرد.
بنجامین نتانیاهو، یک یهودی لهستانی که نام اصلی او بنجامین مایلیکوفسکی است، یکبار از فرصت از دست رفته در جریان قیام میدان تیانمن در سال ۱۹۸۹ برای اخراج بخش های زیادی از فلسطینی ها "در حالی که توجه جهان به چین معطوف شده بود" ابراز تاسف کرد.
یکی از راه حل های اعلام شده برای مقابله با مزاحمت وجود ما سیاست "شکستن استخوان ها" در دهه های ۸۰ و ۹۰ بود که بدستور اسحاک روبیتزوف، یهودی اوکراینی که نام خود را به اسحاق رابین تغییر داد، به اجرا درآمد.
آن سیاست هولناکی که نسل‌هایی از فلسطینی ها رافلج کرد، نتوانست ما را به ترک مجبور کند. با ناامیدی از مقاومت فلسطینی ها، گفتار جدیدی طرح شد، به ویژه پس از کشف یک میدان گاز طبیعی عظیم در سواحل شمال غزه به ارزش تریلیون ها دلار.
این گفتار جدید در سخنان سرهنگ افرایم ایتان منعکس شده است که در سال ۲۰۰۴ گفت: "ما باید همه آنها را بکشیم."
آرون سوفر، مشاور به اصطلاح روشنفکر و سیاسی اسرائیلی، در سال ۲۰۱۸ اصرار داشت که "ما باید بکشیم و بکشیم و بکشیم. تمام روز و هر روز."
وقتی در غزه بودم، پسر کوچکی را دیدم که بیش از ۹ سال نداشت و دست ها و قسمتی از صورتش با انفجار یک قوطی غذا که سربازان برای کودکان گرسنه غزه گذاشته بودند، منفجر شده بود. بعداً متوجه شدم که برای مردم شهر شجاعیه نیز غذای مسموم گذاشته بودند. در دهه های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ سربازان اسرائیلی در جنوب لبنان تله های انفجاری بشکل اسباب بازی به جا گذاشته بودند که وقتی بچه های هیجان زده آنها را بر می داشتند، منفجر می شد.
آسیب آنها شیطانی است و با این حال از شما انتظار دارند که بپذیرید آنها قربانی هستند. با استناد به هولوکاست اروپا و و فریاد یهودی ستیزی، از شما انتظار دارند که عقل فطری انسانی را کنار بگذارید و بپذیرید که تک تیراندازی های روزانه بسوی کودکان که "تیراندازی برای کشتن" خوانده می شود و بمباران کل یک محله مسکونی که منجر به زنده به گور شدن خانواده ها می شود و چند نسل از یک خانواده را نابود می کند، دفاع از خود است.
آنها از شما می خواهند باور کنید که انگیزۀ مردی که بعد از ۷۲ ساعت بی غذایی و با فقط یک دست هنوز می جنگید، نوعی وحشیگری ذاتی و نفرت غیرعقلایی یا حسادت علیه یهودیان است، نه اشتیاق راسخ برای آزادی مردمش در سرزمین خود.
برای من واضح است که ما اینجا نیستیم تا در مورد اینکه اسرائیل یک کشور آپارتاید یا نسل کش است بحث کنیم. این بحث در نهایت در مورد ارزش زندگی فلسطینیان است. در مورد ارزش مدارس، مراکز تحقیقاتی، کتاب ها، هنر و رویاهای ما؛ در مورد ارزش خانه هایی که تمام عمر برای ساختن آنها کار کردیم و حاوی خاطرات نسل ها است. درباره ارزش انسانیت و اختیار ما؛ ارزش بدن و بلندپروازی های ما.
زیرا اگر نقش‌ها عوض می‌شد
اگر فلسطینی‌ها هشت دهه گذشته مشغول دزدی خانه‌های یهودیان، اخراج، سرکوب، زندانی، شکنجه، تجاوز، مسموم کردن و کشتن یهودیان بودند؛ اگر فلسطینی‌ها در یک سال حدود ۳۰۰ هزار یهودی را کشته بودند، روزنامه نگاران، متفکران، کارکنان بهداشت و درمان، ورزشکاران، هنرمندانشان را هدف قرار داده بودند، تمام بیمارستان ها، دانشگاه ها، کتابخانه، موزه، مراکز فرهنگی و کنیسه اسرائیل رابمباران کرده بودند؛ و همزمان یک سکوی مشاهده درست می کردند که مردم برای تماشای قتل عام همانند یک جاذبه توریستی صف می کشیدند؛
اگر فلسطینیان صدها هزار یهودی را در چادرهای پاره جمع کرده بودند، آنها را در مناطق به اصطلاح امن بمباران کرده بودند، زنده زنده سوزانده بودند، غذا، آب و داروی آنها راقطع کرده بودند؛ اگر فلسطینی ها بچه های یهودی را مجبور می کردند تا با پای برهنه کاسه خالی بدست ویلان بچرخند؛ وادارشان می کردند تا تکه پاره های بدن والدین شان را در کیسه های پلاستیکی جمع کنند؛ وادارشان می کردند خواهر، برادر، پسرعمو و دوستان خود رادفن کنند. وادارشان می کردند تا نیمه شب مخفیانه از چادرهای خود بیرون بروند تا روی قبر مادر پدر خود بخوابند؛ وادارشان می کردند که برای پیوستن به خانواده هایشان دعای مرگ کنند تا دیگر در این دنیای وحشتناک تنها نباشند و آنها را چنان وحشت زده می کردند که فرزندانشان مو، حافظه و عقل خود را از دست می دادند وموجب سکته قلبی بچه های چهار پنج ساله می شدند.
اگر ما بی رحمانه نوزادان بخش مراقبت ویژه بیمارستان را می کشتیم و می گذاشتیم تنها روی تخت های بیمارستان انقدر گریه کنند تا بمیرند و همانجا بپوسند؛ اگر فلسطینی ها از کامیون های کمک رسانی آرد گندم برای فریب یهودیان گرسنه استفاده می کردند و وقتی برای جمع آوری نان یک روز جمع می شدند، به روی آنها آتش می گشودند؛
اگر فلسطینی ها بالاخره اجازه می دادند غذا به پناهگاه یهودیان گرسنه تحویل داده شود اما قبل از اینکه کسی بتواند غذارا بچشد، کل پناهگاه و کامیون کمک رسانی را به آتش می کشیدند؛
اگر یک تک تیرانداز فلسطینی مانند یک سرباز اسرائیلی در سال ۲۰۱۹، در یک روز ۴۲ کاسۀ زانوی یهودی ها رامنفجر می کرد؛ اگر یک فلسطینی به سی ان ان اعتراف می کرد که صدها یهودی را با تانک خود زیر گرفته و گوشت له شده آنها در آج تانک باقی مانده است؛ اگر فلسطینیان به طور سیستماتیک به پزشکان، بیماران و سایر اسیران یهودی با میله های فلزی داغ، چوب های دندانه دار و برق دار، و کپسول های آتش نشانی تجاوز می کردند و گاهی تا حد مرگ تجاوز می کردند، همانطور که در مورد دکتر عدنانا لبرش و دیگران اتفاق افتاد؛ اگر زنان یهودی مجبور به زایمان در اتاق کثیف می شدند، بدون بیهوشی سزارین یا قطع پا می شدند؛
اگر فرزندان آنها را نابود می کردیم، تانک های خود را با اسباب بازی های آنها تزئین می کردیم؛ اگر زنانشان را می‌کشتیم یا آواره می کردیم، با لباس زیرشان ژست می‌گرفتیم…
اگر جهان نابودی سیستماتیک یهودیان را به صورت زنده تماشا می کرد، هیچ بحثی وجود نداشت که آیا این تروریسم است یا نسل کشی.
و با این حال دو فلسطینی - خود من و محمد الکرد - اینجا حضور یافتیم تا این کار را انجام دهیم، با تحمل حقارت با کسانی بحث کنیم که فکر می کنند تنها انتخاب زندگی ما ترک وطن، تسلیم شدن به برتری آنها، یا مردن مؤدبانه و بی سر و صدا است.
اما اشتباه می کنید اگر فکر کنید من آمده ام تا شمارا به چیزی متقاعد کنم. تصمیم این نشست (دانشگاه آکسفورد) اگرچه از روی حسن نیت و قابل قدردانی است، اما در بحبوحه این هولوکاست زمان ما تأثیر چندانی ندارد.
من با روح مَلکوم ایکس و جیمی بالدوین به اینجا آمده ام. هر دوی آنها قبل از تولد من اینجا و در دانشگاه کمبریج در مقابل هیولاهای خوش زبان و خوش لباسی ایستادند که ایدئولوژی های برتری طلبانه همانند صهیونیسم را در خود جای داده بودند - همان احساس استحقاق و امتیاز، برخورداری از لطف و برکت الهی، منتخب خدا.
من به خاطر تاریخ اینجا هستم. برای صحبت با نسل هایی که هنوز متولد نشده اند و برای واقعه نگاری این دوران خارق العاده که بمباران جوامع بومی بی دفاع مشروعیت یافته است.
من برای مادربزرگ هایم به اینجا آمده ام، که هردو در پناهندگی و تنگدستی جان باختند، در حالی که یهودیان خارجی در خانه های به سرقت رفتۀ شان زندگی می کردند. و همچنین آمده ام تا اینجا و همه جا مستقیماً با صهیونیست ها صحبت کنم.
ما شما را به خانه های خود راه دادیم، زمانی که کشورتان در تلاش کشتن تان بود و دیگران شمارا بیرون کرده بودند. ما به شما غذا، لباس و پناه دادیم. محصولات زمین مان را با شما شریک شدیم. اما وقتی زمان را مناسب دیدید ما را از خانه و سرزمین مان بیرون انداختید، ما را کشتید و دار و ندارمان را غارت کردید و جان و زندگی مان را سوزاندید.
شما قلب ما را شکافتید زیرا واضح است که نمیدانید چگونه در دنیا بدون تسلط بردیگران زندگی کنید.
شما همه مرزها را در نورده اید؛ زشت ترین انگیزه های انسانی را پرورش داده اید، اما بالاخره جهان وحشتی را که ما سالها در دستان شما تحمل کرده ایم می بیند. دنیا اکنون بعینه می بیند که شما که بودید و که هستید. جهان با حیرت کامل بطور روزمره سادیسم شما را نظاره می کند، می بیند که چگونه از شکستن بدن ما، اذهان ما، آینده و گذشته ما شاد و سرمست می شوید و از تماشای آن لذت می برید و هورا می کشید.
اما هر اتفاقی که بیافتد، هر افسانه ای که برای خود و دنیا تعریف کنید، شما هرگز به آن سرزمین متعلق نخواهید بود. شما هرگز حرمت درختان زیتون را که ده ها سال است بخاطر کینه توزی و شکستن قلب ما ریشه کن می کنید و می سوزانید، درک نخواهید کرد. احدی از اهالی بومی این سرزمین بخود جرئت نمی دهد با درختان زیتون چنین کند. کسی که به آن منطقه متعلق است هرگز میراث باستانی چون بعلبک یا بیتیر را بمباران و نابود نمی کند؛ گورستان های باستانی را آنگونه که شما گورستان های ما از جمله انگلیکان در اورشلیم یا محل یادبود علما و جنگجویان مسلمان باستان در معمانالله را ویران کردید، خراب نمی کند. مردم آن سرزمین به مردگان بی احترامی و توهین نمی کنند. به همین دلیل است که خانوادۀ من، معتقدین به ایمان و عطوفت، برای قرن ها از گورستان یهودیان در کوه زیتون مراقبت کردند، زیرا دانش ما بخشی از اصل و نسب و قصۀ ماست.
اجداد شما برای همیشه در وطن واقعی تان، لهستان، اوکراین و نقاط دیگر جهان دفن خواهند شد. افسانه ها و فولکلور این سرزمین همیشه برای شما بیگانه خواهد بود.
شما هرگز زبان دوزندگی عبایی (لباسی) که ما می‌پوشیم را نخواهید آموخت، این جامه در این سرزمین در طول قرن ها توسط مادران ما شکل گرفته است؛ هر موتیف، طرح و نقش از اسرار فرهنگ محلی، گیاهان، پرندگان، رودخانه ها و حیات وحوش سخن می گوید.
آنچه که دلالان معاملات ملکی در لیست خانه های گران قیمت "خانه قدیمی عرب" می نامند، تا ابد داستان ها و خاطرات اجداد ما، سازنده های آن خانه ها را در سنگ های خود نگه می دارد. شما در عکس ها و نقاشی های باستانی این سرزمین جایی ندارید.
دریافت عشق و حمایت از جانب کسی که به شما نیاز ندارد، برای شما احساسی ناآشناست. شما هرگز تجربه نخواهید کرد که توده ها در سراسرجهان به خیابان ها و استادیوم ها سرازیر شوند و برای آزادی شما شعار دهند و آواز بخوانند. این احساس را شما هیچگاه حس نخواهید کرد. و این به این دلیل نیست که شما یهودی هستید، آنگونه که می کوشید به دنیا بقبولانید، بلکه به این دلیل است که شما استعمارگران خشن و فاسدی هستید که فکر می کنید یهودی بودن به شما حق می دهد خانه ای که پدربزرگ من و برادرانش با دستان خود در سرزمین شان ساخته اند را تصاحب کنید. به این دلیل است که صهیونیسم آفتی برای یهودیت و در واقع برای بشریت است.
می توانید اسامی تان را تغییر دهید تا به آن منطقه مرتبط تر شوید. می توانید وانمود کنید که فلافل و حموص و زعتر غذاهای قدیمی شماست، اما در خلوت وجودتان همیشه نیش این جعل و دزدی حماسه آفرین را احساس خواهید کرد. به همین دلیل است که حتی نقاشی‌های کودکان ما، که در سازمان ملل متحد یا در یک بخش بیمارستان به دیوار آویزان شده اند، رهبران و وکلای شمارا وارد بحران های هیستریک می‌کند.
هر تعدادی از ما را بکشید نمی توانید نابودمان بکنید. ما آن صخره هایی نیستیم که چایم وایزمن فکر می‌کرد می توان از روی زمین پاک کرد. ما خود خاک آن هستیم. رودخانه‌ها، درختان و قصه‌های این سرزمین ایم. چرا که این خطه میان آب های اردن و مدیترانه در طول هزاره ها سکونت مداوم و بدون وقفه توسط بدن و زندگی ما پرورش یافته است. از اجداد کنعانی، عبری، فلسطینی و فنیقی ما، تا هرفاتح یا زائری که آمد و رفت، ازدواج کرد یا تجاوز کرد، عاشق شد، بردگی گرفت، بین مذاهب تغییر مذهب داد، در سرزمین ما ساکن شد یا نماز خواند، تکه هایی از خود را در بدن و میراث ما به جای گذاشت؛ داستان های افسانه ای و پر فراز و نشیب آن سرزمین به معنای واقعی کلمه در ژن ماست. شما نمی توانید آن را بکشید یا با تبلیغ خنثی کنید، مهم نیست از چه فناوری مرگبار یا از چه زرادخانه رسانه ای هالیوودی و تجاری استفاده می کنید.
روزی معافیت و تکبر شما پایان خواهد یافت. فلسطین آزاد خواهد شد. و به شکوه کثرت گرای چند مذهبی و چند قومیتی خود باز خواهد گشت. ما قطارهایی را که از قاهره به غزه به اورشلیم، حیفا، طرابلس، بیروت، دمشق،عمان، کویت، صنعا و غیره حرکت می کنند را بازسازی می کنیم و گسترش خواهیم داد. ما به ماشین جنگی صهیونیستی آمریکایی سلطه گر، توسعه طلب، غارتگر و آلودگی آفرین پایان خواهیم داد.
. . و شما یا می روید، یا بالاخره یاد می گیرید که با دیگران بعنوان برابر زندگی کنید.
نظرات