عروسی خون

زیر رگبارِ امسال

             می‌ریزند غنچه‌های در قنداق

                      تا عروس بهار  

                         پای برهنه

                               بر چمنی سرخ

                                            می‌لنگد

                                                 بر گردِ گل‌های پرپر

                                                         در باغِ محاصره شده

                                                                                و ویران.                                        

با آمدنش از میان آوارها

                سر بلند می‌کنند

                لاله‌‌های سوگوار

                    ونرگس‌ها          

                           از شیارهای گرسنه‌ی خاک

                               با چشمانی تار می‌نگرند   

                                             مادرانی بیمار را

                                                 با کودکانی مرده در بغل

                                                                 که همراهیش می‌کنند.‌

عروس بهار همچنان

       حتی در این فصل هم

            که سبزی لگدمال شده است  

                 زیباست

                    او زیباست حتی

                           با موهایی خاک اندود 

                                     صورتی بی‌روح

                                           لب‌هایی پُر‌ترک‌    

                                                     و تنی مجروح.      

آری حتی

        در این فصلِ عزای طبیعت هم

              که سنبل‌ها

                 بوی نعش می‌دهند

                        زیباست او

                              در پیراهنِ دریده‌ی کفنش    

                                                  با لک تجاوز

                                                         بر دامنش

                                                              که تا ابد هم پاک نمی‌شود. 

عروس آواره‌ی بهار آری

               آنچنان زیباست    

                   که مردگان

                                انگار که در رستاخیز      

                                             برای دیدارش   

                                                        برخاسته  و

                                                                 هلهله می‌کشند.

نیلوفر شیدمهر

ونکوور – کانادا

شنبه ۱۸ فروردین ۱۴۰۳