جنگ هیچگاه برنده ندارد...دارد؟

 جنگ  به اون صورت کلاسیک یعنی بمب و توپ و تفنگ برنده ندارد. آلمان را در نظر بگیرید. یک بار در طی جنگ جهانی  اول 1914 -1918 سعی کرد بر اروپا مسلط بشود با 55  میلیون تلفات انسانی راه به جائی نبرد. بار دیگر  بین سالهای 1939  و 1945  سعی کرد بر کل اروپا  دوباره با توپ و تانک   و اسلحه مسلط شود. بازهم با تلفات انسانی سنگین و ویرانی آلمان عقب نشست.................. بعد آلمانها فکر کردند اصلا چه کاریه ؟ بهترین اسلحه موفقیت های  اقتصادی است. حالا باز هم اون کشورهای محور یادتونه؟ آلمان با توسل به سلاح یورو به کل اروپا مسلط شده و ژاپن هم با سلام ین تقریبا به بیشتر قسمت های آسیا.

 حالا چین سعی دارد با اسلحه یوان این دو را بیرون کند. اگر بخواهیم کلا رقابت را فراموش کنیم باید برگردیم به اون دورانی  که ساکن نبودیم و همیشه در سفر و کوچ بودیم.

ما آدم ها با وجود مغز زیادی که داریم 1435 گرم( بزرگترین مغز بین همه جانداران اما هنوز  یاد نگرفتیم تنه  با استفاده از عقلمون مشکلات را حل کنیم. احتمالا کشورهای اسکاندیناوی به چنین مهارت هائی رسیده اند. اما پائین تر از  رود  دانوب وضعیت زیاد فرقی نکرده.

...و بین ترتیب و در سایه موفقیت های اقتصادی، تصمیم بر این شد که جنگ را هم صادر کنند...یعنی همان توپ و تانک و تفنگ...خریداران هم با همان توپ و تفنگ وارداتی به جان هم افتادند و...

پناهنده صادر کردند.

کاملا درست میگید.

همون هایی  که اسلحه می خرند از راه های دیگری هم  ثروتشونو بر باد میدهند. مثلا آلمان تانک های لئوپارد  و زیر دریائی های دلفنین به کشورهای خاورمیانه صادر میکند. استدلالشون هم اینه  که اگر ما نفروشیم کسانی دیگری - منظورشون روسیه - هست آماده صادرات هست.

ما مهارت استفاده از همون عقل 1435 گرمی را نداریم. بنابراین یک روز  میریم جنگ ..... روز دیگری با سوء مدیریت منابع انرژی هوا را آلوده میکنیم و محیط زیست را از بین میبریم ...... روزسوم هم کتاب های درسی را پر از مطالب مسموم کننده می کنیم........... همین طوری تا آخر.فنلاند و نروژ مردمشون بیشتر از همه احساس خوشحالی و خوشبختی می کنند شاید  دلیل عمده آن این است که یاد گرفته اند چطور منطقی رفتار کنند

 در سالهای ۹۰ در دنیای Corporate در آمریکا خیلی از نقل قولهای "سون تزو" استفاده میشد و تقریبا هر رئیس کلی Presentation به کارمندان را با نقل قولی از او شروع میکرد و همه سری تکان میدادند و میگفتند جل الخالق! چیزی که برای منه ایرانی عجیب بود, نام بردن از اسکندر مقدونی به نام اسکندر کبیر و قهرمان سازی از چنگیز خان بود. طول کشید تا عادت کردم.

بقول معروف, انقلابی یک گروه, تروریست گروه دیگرست.