برای من اهمیتی ندارد مجله‌ی تایم، چه شخصیتی را به‌عنوان فرد یا ماجرای منتخب سال انتخاب کند. انتخاب شخصی من، زنان و دختران کرد کوبانی هستند. دختران زیبا و جوانی که مفهوم جنسیت را در جنگ از بین بردند. کسانی که جمله‌ی «مثل زن‌ها گریه نکن!» را برای همیشه بی‌اعتبار کردند. شجاعت، یک دختر نازک‌اندام نوزده ساله است. شجاعت، زنی است که معنای شرافت و خاک را هر لحظه، با چنگ و دندان جنگیده‌است. رشادت، دخترکی است که با آخرین گلوله‌ی باقی‌مانده، جان خود را می‌گیرد و به تسلیم و تحقیر و تجاوز، رضایت نمی‌دهد. دلاوری، دختری است که وقتی برای گریه و زاری ندارد.
به قول همن سیدی:
لحظه‌هایی هستند به سنگینی تاریخ،
لحظه‌هایی هستند که خود تاریخند.
.
کوبانی تسلیم نخواهد شد
کوبانی شاید سقوط کند اما تسلیم نخواهد شد.
دختران و پسران کوبانی، زنان، مردان، جوانان و سالمندان کوبانی، کوچه ها و
خیابانهای کوبانی را به کشتارگاه داعشیان تبدیل خواهند کرد، کافی است
داعشیان به درون کوبانی پای بگذارند.
.
کوبانی تسلیم نخواهد شد، چون مدافعان کوبانی رسالت خود را تنها در حفظ یک
شهر نمی‌بینند.
رسالت آنها دفاع از اندک نشانه‌های باقی مانده از انسانیت است.
وظیفه آنها، حفظ الگویی از مدنیت است که نه دلار و نه شمشیر بلکه خواسته
های بدیهی انسانی، پایه های تشکیل آن را ریخته است.
امیدوارم که مدافعان کوبانی جان خود را بی دلیل از دست ندهند که سرنوشت این جنگ به دست گروههای کوچک مردم تعیین نخواهد شد. ترکیه، سعودی و قطر این جانیان را دارای ارتش نموده و از آنان حمایت مینمایند.
دیوانه جان
نام بعضی از حامیان داعش را بردی ولی حق ترکیه را داری می‌خوری!
اما این نبرد و شجاعت و جانبازی‌های مردم کرد بسیار با اهمیتند. زیرا که برای اولین بار مردم دنیا با چشمان خود دوستان و دشمنان اصلی صلح، آزدی و دموکراسی در خاور میانه را می‌بینند. بقیه ما هم شاید یاد بگیریم که چگونه باید با فاشیزم اسلامی در کشور داعشی خودمان مبارزه کنیم.... به هر حال آثار بسیار عمیق این نبرد حماسی را ما در ماه‌ها و سال‌های آینده خواهیم دید....
روزبه عزیز جنبش چریکی ایران هم اگر «ضد امپریالیست» نبود و به ارزش‌های واقعی مدرنیته متکی بود امروز در قدرت بود. آنهم احتمالاً بدون خشونت. کِرم از درخته.
تقدیر این بوده که جنگ سرد تمام شود و این گروههای مسلح کرد هم امروز از جانب CNN و دیگر مراجع خبری «امپریالیستی» به دنیا معرفی شوند. بی‌تردید در اهداف آنها هم تحولات مثبتی رخ داده ولی نباید ساده‌لوانه آنان را پرچمدار اندیشه‌های مدرن و دموکراسی‌خواهانه دانست. اما بی‌تردید پتانسیل نیرومندی دارند بویژه از این نظر که به این حساسیت دارند که از منظر دنیای غرب چگونه به آنها نگاه می‌شود. اگر این حساسیت وجود نداشت و همان معیارهای «ضد امپریالیستی» دوران جنگ سرد برقرار بود باید بطور جدی نگران سرنوشت آن جنگجویان زن کردی می‌بودیم که در یک حلقهٔ بستهٔ ایدئولوژیک به ابزارهای مورد استثمار «کادر رهبری سازمان» بدل نشوند.