این نقاشی با موضوع صلح و با نام: «هزار آرزوی صلح برای سرزمین‌ام» دست‌آورد بیست‌وهفت کودک بی‌سرپرست و تحت حمایت و آموزش جمعیت امام‌علی شیراز است که در ایستگاه متروی نمازی شیراز در سال ۱۳۹۷ نصب شد.

نگارمن

این روزها نادانی و جهلِ شما صاحبان تریبون و امضا بیشتر از هر زمانی به زنده‌گی مردمان‌ ما پاشیده است. مردمانی که نه تنها برای روزمره‌گی‌های‌شان می‌جنگند که دغدغه‌هایی عمیق دارند.

رای به شستن بدن بی‌جان مرده‌گان می‌دهید و این را تنبیه می‌دانید! شرم بر شما که در مملکتِ زیر سلطه‌ی‌تان قشری عظیم که دست بر قضا زنده‌اند، از زحمتی که شما آن را تنبیه می‌دانید نان به سفره‌‌های‌شان می‌برند. حق حیات دارند. خانواده و اجتماع دارند. فرزندانی دارند که نه تنها باید به شغل والدین خود احترام بگذارند، بلکه باید سرشان را بالا بگیرند و با عزت نفس درس بخوانند، آموزش ببینند، تلاش کنند و دوستانی معاشر باشند.

حکم می‌دهید به تبعید. و خطه‌ای از خاک وطن‌مان را تبعیدگاه می‌کنید! خاکی که در آن زنده‌گی جریان دارد و مردمان‌اش در پی آبادی زادگاه‌‌شان هستند و این آبادی لعنت‌گاه شماست.

حکم می‌دهید به بیمارستان روانی، بیمارستانی که برای بیمارش و عزیزان بیمار مامن است و پزشک و کادر درمانی‌اش معتمد. حال بیمارستان روانی را زندان بدانند!

برای استحکام پایه‌های خانواده‌ تنها سیاست و شعوری که به خرج‌ می‌دهید از آسیب‌های دروغین بچه‌های طلاق می‌گوئید در شرایطی که تکلیف آقازاده‌های خودتان بر هیچ‌کس پوشیده نیست و حتی یک سطر نخوانده‌اید که هیچ‌کس فرزندِ طلاق نیست. نطفه‌ها در لحظاتِ فقدان و جدایی شکل نمی‌گیرند. ما همه محصولِ پیوندها هستیم. غریزه‌ای که برای خلقِ یک زندگی در تلاش است و انعکاسی‌ست از عشق، حتی اگر این عشق جاودانه نباشد.

فیلم تبلیغاتی می‌سازید و مرد احمقی را در نقش جوانی کم‌توان ظاهر می‌‌کنید که با سرکشیدنِ شربت نذری توان‌مند می‌شود. شما انسانید؟ معلولیت، متفاوت بودن است و از ریشه‌ی علت می‌آید و قطعا علت‌اش زاده‌ی دزدی، دروغ، ریا و فریب نیست. معلولیت خارج از اراده‌ی شخصی و والدین‌اش است.

شمایی که متفاوت به دنیا نیامده‌ای و حادثه‌ای هم گریبان سلامتی‌ات را نگرفت هرگز به خانواده‌هایی فکر کرده‌ای که با مشکلات متفاوت بودن فرزندان‌شان چه دست‌وپنجه‌ای نرم می‌کنند تا با رشد و آگاهی از جگرگوشه‌ی‌شان انسانی بسازند مهربان، به دور از خشم، بخشنده و متحمل و در حد امکان توان‌مند تا نگرانیِ رنجِ نبودشان را تقلیل دهند؟

تو سالم نیستی! تو دائم تیر نفرت خلاص‌ات را روانه‌ی اکثریتی می‌کنی که برای زیستن، صلح و آشتی و عدالت می‌طلبد و آسمان دنیایش با تو هم‌رنگ نیست.