سمیرا زرگری⁩ و خطوط قرمز

نگارمن

 

پنج سال پیش نیلوفر اردلان، کاپیتان تیم ملی فوتسال ایران بدون اجازه شوهرش و با مجوز دادستانی رفت گواتمالا.خیلی‌ام عالی! خیلی‌ام به‌جا و درست. 

ولی وقتی این خبرِ مبارک‌ رو خوندم اولین چیزی که به ذهنم رسید این بود که وقتی یک زن برای اعاده‌ی حقوق اولیه‌ش مجبوره پله‌های دادگستری‌ رو بالا‌ و‌ پایین بره یعنی اون زندگی زناشویی خالی از هر معرفتی شده.

یعنی در پس این تشویق‌ها و کف‌زدن‌ها، داستانِ غم‌انگیز قهرمانی‌ست که وقتی برگرده احتمالا هیچ آغوش گرمی براش باز نیست! احتمالا تازه باید برای حقوق‌های بعدیش، برای داشتن پسرش و برای بقیه‌ی زندگیش بجنگه.

نیلوفر این شانس‌ رو داشته که به هر دلیلی، تا خروج از کشور، مورد حمایت دادستان این شهر باشه ولو این‌که بهای سنگینی برای این شانس پرداخته باشه.

و امروز بعد از پنج سال خوندم ‏⁧ سمیرا زرگری⁩ سرمربی تیم ملی⁧ اسکی⁩ آلپاین ایران به دلیل ممنوع‌الخروج شدن از سوی همسرش از همراهی تیم به رقابت‌های جهانی اسکی در ایتالیا باز موند.

خیلی‌ام خوشحال شدم که این موضوع رسانه‌ای شد چون توی این مملکت هر روز هزاران مورد خشونت رفتاری و زبانی به بهانه‌ی آبروداری در خفا می‌مونه و این فقط یک طرف ماجرا رو زورگوتر می‌کنه.

هر شهروندی با هر میزان تحصیلات و سنی باید از حقوق اولیه خودش آگاهی داشته باشه و باید بدونه خطوط قرمزِ مخاطب تا کجاست و رسانه‌ها بزرگترین نقش‌ رو دارن.

و اما نقش فردی شما وظیفه‌ی بزرگ‌تری‌ست، شما مسئول حراست از علائق خود و دیگری هستین، شما موظف هستین به سلائق هم احترام بذارین، ناگهان با خودتون خداحافظی نکنین.

همون خودِ واقعی باشین و مطمئن بشین اون کسی‌ رو که انتخاب می‌کنین رفیقِ راه‌تون باشه، وگرنه یا راه‌تونو باید عوض کنین یا بالاخره با نفسی تنگ، همراه‌تونو یه‌جایی از این راه جا بذارین و بقیه‌شو تنهایی برین. اینو بدونین که حتی برخورداری از حمایتِ یک قانون سفت و محکم هیچ گره‌ای‌ رو از مشکلات عاطفی یک زن باز نمی‌کنه,

قانونِ نانوشته‌ای ‌رو توی زندگی‌هاتون بذارین که تا آخرش هر دو نفر بهش پای‌بند باشین. قانون رفاقت، رفیق باشین.