دادبان:
حسین شنبهزاده، زندانی سیاسی محبوس در زندان اوین، همزمان با سیوهفتمین سالروز تولدش پیامی صوتی منتشر کرده است. او در این پیام، از خاطرات تلخ و شیرین زندگی در زندان، رنج شکنجهها، انتقالهای همراه با ضرب و شتم و تهدیدهای مداوم نیروهای امنیتی سخن گفت.
شنبهزاده با اشاره به شرایط سخت زندان و مرگهای پیدرپی در ایران گفت: «وقتی رفیقامون، بهترینهای ما، یکییکی پا به اتاقی میذارن که طنابی در اون آویزونه و دیگه هرگز بیرونش رو نمیبینن، خوشحالی از روز تولدم برای من چندان وجهی نداره. اما همین که میفهمم هنوز یاد منید، بعد از همه شکنجهها و تهدیدها، برایم پشتگرمی بزرگی است.»
او با تأکید بر آزادی اندیشه و بیان، حتی برای مخالفان خود، افزود: «آزادی مطلق بیان عقاید برای همه، حتی دشمنانمان. یک بار به بازجویم گفتم: از سر تا پا عقایدم با تو فرق میکند، اما حاضرم جانم را بدهم تا تو هم بتوانی پای عقایدت بایستی.»
این زندانی سیاسی در پیام خود از همبندیها و دوستان جانباختهاش یاد کرد؛ از جمله محسن لنگرنشین، روزبه وادی، محمدامین مهدوی شایسته و اسماعیل فکری. به گفته او: «نصف قلبم پیش همان رفیقایی است که بردندشان و کشتندشان.»
شنبهزاده که به ۱۵ سال حبس محکوم شده (سه سال و نیم آن قابل اجراست)، اتهامات خود را واهی دانست؛ اتهاماتی از قبیل «توهین به دین و رهبر» و «همکاری با دولت متخاصم». او اما خود را «زندانیِ نقطه» مینامد؛ نقطهای که زیر یکی از پستهای اکانت خامنهای گذاشت و آنقدر دیده شد که چند برابر خودِ پست لایک گرفت.
در پایان پیام، او با شوخطبعی از خاطرات دوستانه در زندان گفت و قطعهای از تصنیف «گریه کن» را خواند. او خطاب به مخاطبانش تکرار کرد: «جونم صدبار فدای آزادی شما… پاینده آزادی، پاینده ایران.»
برو به آدرس
نظرات