آسو:
بتول حیدری در گفت‌وگو با آیدا حق‌طلب
در دنیایی که دهه‌ها است افغانستان را با جنگ، تروریسم و طالبان می‌شناسد، قرار گرفتن واژه‌هایی همچون ادبیات، داستان کوتاه و نویسندگان زن در کنار نام این کشور احتمالاً ترکیب‌های ناآشنایی را می‌آفریند. ایجاد فضا برای شنیده شدن صدای زنان نویسنده‌ی افغانستان یکی از اهدافی است که سازمان غیرانتفاعی «آنتولد نَرِتیوْز» (روایت‌های ناگفته) دنبال می‌کند. این سازمان که از سال ۲۰۲۰ در بریتانیا آغاز به کار کرده بر شناسایی و توانمندسازیِ زنان علاقه‌مند به داستان‌نویسی در افغانستان تمرکز کرده است و در این مدت توانسته به تعداد قابل‌توجهی از زنانِ داستان‌نویس این کشور کمک کند تا آثارشان را از طریق ترجمه به دیگر زبان‌ها منتشر کنند.
ایده‌ی این پروژه در ذهن لوسی حنا، بنیان‌گذار و مدیر «آنتولد نرتیوز»، زمانی شکل گرفت که در یکی از سفرهایش به کابل پای صحبت نویسندگانِ زن یک برنامه‌ی رادیویی نشست. «این زن‌ها از فقدان امکانات برای انتشار نوشته‌هایشان در افغانستان و دشواری‌های پیدا کردن مخاطب صحبت می‌کردند. یکی از آن‌ها مجموعه داستان‌هایش را به شکل آنلاین به زبان پشتو و دری منتشر کرده بود اما می‌گفت هیچ ناشر افغانستانی‌ای را پیدا نکرده است که بدون طلب کردن پول از نویسنده راضی به انتشار کتاب باشد و ناشران بین‌المللی هم به چیزی جز موضوع جنگ علاقه نشان نمی‌دهند.»[i]
چند ماه پس از بازگشت لوسی به لندن، نخستین پروژه‌ی «آنتولد نرتیوز» با پخش فراخوان در نقاط مختلف افغانستان برای شناساییِ نویسندگان زن آغاز شد. لیلی رضوی تون، مدیر پروژه‌ی این سازمان، توضیح می‌دهد که در پی انتشار دو فراخوان بیش از ۲۵۰ داستان دریافت کردند و از میان آن‌ها ۲۱ نویسنده‌ی زن را برای شرکت در اولین دوره‌ی پرورش نویسنده که به شکل آنلاین ارائه می‌شد انتخاب کردند. اعضای این گروه، که اکنون با نام «شبکه‌ی پرنده» شناخته می‌شود، از نظر سنی، قومیت، پراکندگی جغرافیایی، سطح تحصیلات و پیشینه‌های شغلی بسیار متنوع بودند و از زنان مهندس، پزشک و روان‌شناس تا کارمندان اداری و مادران و زنانِ خانه‌دار و دختران دانشجو را شامل می‌شدند.
برو به آدرس
نظرات