این مرد دیروز رانندگی مرا در تهران به عهده داشت و من فهمیدم که 8 سال در آمریکا زندگی کرده و کاملا تصادفی در همان خیابانی در جیورجیا زندگی میکرده که من هم همانجا زندگی می کردم.
 
او اول از طریق مرز مکزیک وارد آمریکا شده بود و 1500 دلار پرداخت کرده بود تا او را از مرز رد کنند. او میخواست به دانشگاه برود و دندانپزشک بشود، اما فهمید که آرمانهای آمریکا خیلی پربرکت تر از واقعیت های آن هستند. او در یک کارخانه به مدت هشت سال کار کرد بدون اینکه حتی بتواند یک گواهینامۀ رانندگی بگیرد. او نتوانست برای خودش در جامعه جای پایی پیدا کند.
 
گفت که بعد از 11 سپتامبر، مسایل برای مهاجرانی که اهل خاورمیانه بودند خیلی سخت تر شد. گفت: "من به مردم آمریکا علاقۀ وافری داشتم. وقتی 11 سپتامبر اتفاق افتاد، من پول نداشتم، بنابراین  با خونم پرداخت کردم." پنج سال پیش او شبی را به دلیل رانندگی بدون گواهینامه در زندان گذراند. تصمیم گرفت که از اینکه همیشه بترسد خسته شده است و تقاضای گرین کارت کرد. وقتی تقاضایش رد شد به ایران بازگشت.
 
کرایۀ تاکسی او برای 45 دقیقه رانندگی در تهران فقط 6 دلار بود. من کرایه ای را که اگر در آمریکا بود باید می پرداختم به او دادم و از او خواستم که اجازه بدهد این عکس را از او بگیرم. او از آن مردانی بود که من تحسین می کنم. از آن آدمهایی که درک کرده که فقط یکبار زندگی می کند و هرچه دارد را ریسک میکند تا بتواند از آن بهترین چیز را بسازد.
 
من متاسف شدم که نشد در آمریکا بماند. گفت: "این سرنوشت من بود." اما به نظر می آمد که خودش هم حرفهای خودش را باور نداشت. از او پرسیدم: "ازدواج کرده ای؟" گفت: "بله. وقتی به ایران بازگشتم با همسرم آشنا شدم. گفتم: "همینه دیگه." وقتی داشتم آماده میشدم که عکسش را بگیرم، از من چیزی خواست: "از من با تاکسی عکس نگیر. این شغل کلاس پایینیه." من گفتم: "این شغل کلاس پایینی نیست. این شغل کسانیه که ریسک های بزرگ میکنند تا فرزندانشان وکیل و جراح بشوند."
 
در تهران، ایران