benyamin balouchi

با سفر به گلستان می‌توانیم به جاهای خیلی خوبی برسیم. این نقطه از ایران جایی‌ست که همه‌چیز را با هم دارد. از دشت و جنگل و صحرا تا آبشارهایی که با پیاده‌روی در دل جنگل می‌توان کشف‌شان کرد. آبشار شیرآباد هم یکی از این آبشارهاست.

شیرآباد، روستایی‌ست در ۵۵ کیلومتری شرق گرگان که بین علی‌آباد کتول و آزادشهر قرار گرفته و به عنوان آبشار شیرآباد رامیان هم شناخته می‌شود. دلیل این موضوع هم برمی‌گردد به فاصله ۱۱ کیلومتری آبشار تا رامیان.

برای رسیدن به جنگل‌های بکری که ۱۲ آبشار کوچک و بزرگ شیرآباد را در خود جای داده، باید از روستای خان‌ببین به سمت روستای شیرآباد برویم. بعد از روستای شیرآباد به مسیر مالرویی می‌رسیم که راهنمای ما برای بودن در کنار آبشارهاست.

ایران، پر است از جاهای عجیب‌وغریب و ناشناخته؛ ولی ما فقط با تعدادی از آنها آشناییم و اسم بسیاری دیگر را حتی نشنیده‌ایم. مسیر دسترسی به برخی از جاهای بکر و دست‌نخورده سخت است، اما به بعضی دیگر هم می‌توان راحت رسید. آبشار شیرآباد یکی از این جاهاست.

سکوت این جنگل‌ها ما را در خود غرق می‌کند و باعث می‌شود دیگر به مشغله‌هایمان زیاد فکر نکنیم. انگار که داریم مدیتیشن می‌کنیم و از ما خواسته شده چشم‌هایمان را ببندیم و فقط به صدای محیط گوش بدهیم.

چی می‌شنویم؟ صدای پیچیدن باد لای درخت‌ها، صدای پرنده‌ها، صدای قدم‌هایمان روی برگ‌ها. این سکوتی که در آن هستیم در زندگی روزمره به این آسانی به دست نمی‌آید و برای همین عزیز و دوست‌داشتنی‌ست.

اگر قصدمان دیدن این آبشارها باشد باید بیشتر پیاده‌روی کنیم. نزدیک‌تر که برویم، صدای آب را می‌شنویم و حتما از دیدنش ذوق می‌کنیم و خستگی‌مان در می‌رود.

آبشار شیرآباد، مجموعه‌ایست از ۱۲ آبشار که به صورت پله‌ای پشت سرهم قرار گرفته‌اند. آب از بالای صخره‌ می‌آید و در حوضچه‌ پایین‌دست جمع می‌شود.

سفر بیشتری‌ها با دیدن آبشار اول تمام می‌شود؛ چون برای رسیدن به آبشارهای بعدی باید پیاده‌روی کرد و راه رفتن روی سنگ‌ها یا بالا رفتن از پله‌ها برای همه آسان نیست.

ارتفاع آبشار اول و دوم، به ترتیب ۲۵ و ۱۲ متر است و به آخری که برسیم چشمم‌مان را باید ۳۰ متری بالا ببریم تا نوک آب را بالای صخره ببینیم.