در بدترین روزهای تاریخِ چند هزار ساله‌ی ایران به سر می‌‌بریم، فقر و گرسنگی، فساد و بی‌ لیاقتی در سراسرِ ایرانِ ما دیده می‌‌شود، چند وقت پیش متوجه شدم که داریوش ضرغامی ـــ فرمانده تکاوران ویژه نیروی دریایی ارتش در مقاومت ۳۴ روزه و آزادسازی خرمشهر ـــ جان به جان‌آفرین تسلیم کرده است، دلم خیلی‌ از غریبی ایشان و امثالِ ایشان ـــ دیگر قهرمانانِ ایران زمین گرفت.

ایشان ۸ سال برای خوزستان جنگیده و ۳۰ سال از خوزستان گفت؛ در نهایت هم دی ۹۷ خورشیدی ـــ در کنار پل خرمشهر سکته قلبی کرده و ایران سربازِ غیورِ دیگری را از دست داد.

سلحشوری‌های ایشان آنچنان زیاد بوده که نمی‌‌دانم از کدامِ قسمتِ آن برایتان بنگارم، داریوش ضرغامی در نبرد خرمشهر، شکست حصر آبادان و آزادسازی خرمشهر فرمانده‌ی عملیاتِ تکاوران ارتش را بر عهده داشته و وطن پرستانه به همراهِ سربازانَش ـــ دشمنِ کثیف را از مملکت بیرون کرد، ایشان در آخرین سخنرانی خود می گوید:

آی آدم‌ها کجایید، آی مدیران ما از شما انتظار محبت داریم نه کمک، انتظار داریم ما را ببینید، آیا زمان فراموشی ما رسیده‌ است؟ مردم خرمشهر کجا هستید؟ مسئولان شهر چرا غایب هستید؟ مدافعان شما پس از ۳۰ سال با تنی خسته و زخمی به دیدنتان آمده‌اند، نمی‌خواهید آنها را ببینید؟

تار موی امثال دریادار داریوش ضرغامی تبریزی ـــ می‌ارزد به صد مدیرِ بی‌لیاقت.

نامَش گرامی روانِشان شاد باد.