حزب کمونیست ایران:

اعتصاب کارگران صنعت نیشکر هفت تپه در عینیتی انکارناپذیر ثابت کرد: "اهمیت و پیروزی اعتصاب کارگران یک کارخانه، یک صنف و صنعت در کسب نتایج فوری-فوتی نیست، در گسترش اتحاد آنهاست". همبستگی هفت تپه، فولاد اهواز، شرکت هپکو، پتروشیمی ایلام از منظر کُنش متحدانه پس از مدتها اعتراضات پراکندۀ صنفی، بی بدیل بشمار می آیند. در این اثناء، حضور چشمگیر زنان کارگر و زنان مدافع کارگران دوشادوش مردان کارگر بارقه ای از امید در اختیار مبارزات صنفی و نبرد آشتی ناپذیر طبقاتی در دراز مدت، قرار داد. چرا که عرصۀ مبارزات صنفی کارگران در سالهای اخیر، حتی خیزش سراسری دیماه شاهد چنین خودهمانی و همسنگی باشکوهی بین "زنان و مردان کارگر" نبود.

شایان ذکر است؛" زنان کارگر هفت تپه آغازگران اعتراض شش روزه در آذرماه سال 96 بودند. " چند زن" بر اساس شاهدان عینی "سه زن" با سخنرانی حق طلبانه روی سکو به مبارزات پی در پی کارگران هفت تپه، رنگ تازه ای پاشیدند، خلاء حضور زنان کارگر، و اهمیت جبران این کمبود را به منصه ظهور رساندند. شاید آن زمان سه زن سخنران تصویر روشنی از آیندۀ حرکت شجاعانۀ خود نداشتند. اما، ظهور مجدد زنان کارگر و زنان خانوارهای کارگری در دهمین روز اعتصاب، شانه به شانۀ همسران و همکاران مرد، مرهون و مدیون ابتکار و حرکت طلایه دارن در سال 96 است. جاه و جلالی که اقتدار سرمایه را در کیفتی مشابه، مُنتها در کمیتی چند برابر در حین سخنرانی یا جملات آهنگین و آهنین؛" کارگر، کارگر، اتحاد، اتحاد، دزدها با هم همدستند" بچالش کشید. بدین سان، بلعیدن جنون آمیز دهه ها سود شکر و فولاد را در کام خصولتی ها و عاملان و آمران خصولتی سازی، زهرآگین و صاحبان سفرههای خالی را به کُنش جمعی، فراخواندند. مشارکت با شکوه زنان کارگر در عین حال تبیینگر اصل مهم و اساسی و وجه ممیزه مارکسیست- لنینیست با دیگر نیروهاست. فلسفۀ مارکسیسم – لنینیسم مبارزۀ طبقاتی را بنیادی ترین عامل در تاریخ بشر بشمار می آورد. بنابراین، نقطۀ عزیمت را "سازماندهی طبقۀ کارگر" قرار میدهد و با "زنان کارگر" سر و کار دارد. زیرا، سازماندهی طبقۀ کارگر؛ نضج مبارزات صنفی و ضرورت ارتقاء تا سطح مبارزۀ طبقاتی- سیاسی، تدارک نبرد طبقاتی مشترک در پرتو حس اتحاد کارگران و بسط آن بین کل طبقۀ کارگر، و همچنین حل نقیصۀ ضرورتِ مشارکت نیروی عظیم و تعیین کنندۀ، "ارتش متشکل زنان کارگر"، مستتر و میسر است. بدین معنا که؛ "هیچ جنبش انقلابی؛ سیاسی- طبقاتی بدون حضور "زنان کارگر" ممکن نیست". روند سرنگونی تزاز در 23 فوریه سال 1917 در روز جهانی زن با گسیل هزاران زن در پطروگراد به خیابانها با شعارها و پلاکاردها علیه وضعیت ناگوار آذوقه، آغاز شد.

برو به آدرس