حزب کمونیست ایران:

در جوامع سرمایه داری که بنای حاکمیت بر پایه زور، خشونت، قتل عام، اعدام و کشتار پایه ریری و تداوم یافته است، بطور قطع سلب قدرت از حاکمان با "دستکش های سفید" و از مجرای رای و حقوق دمکراتیک نمی گذرد. این امر در مورد هیات حاکمه ایران که نظام سرمایه داری اش را با ایدئولوژی اسلامی و توجیه هر اعمال زوری عجین داده، بمراتب دشوارتر است.

زور را باید با زور برانداخت، اما زوری که برای این برانداختن لازم است اعمال زور الیت و اقلیتی از جامعه نیست. قدرتی که از لوله تفنگ بیرون می آید، اگر با اراده توده های مردم عجین نگردد، اگر بر بستر رشد مبارزات توده ای و اجتماعی و طبقاتی استوار نباشد، نه تنها نمی تواند هیات حاکمه ای را که به کمک مدرنترین سلاح ها، نیروهای سرکوب سازمان یافته و مزدور، روی پای ایستاده سرنگون کند، چه بسا یاری رسان و بهانه ای برای تشدید سرکوبگری حاکمان سرمایه خواهد بود.

مبارزه مسلحانه جدا از مبارزات توده ای و کارگری رویه کمونیست ها نیست. این راهکار روش جهان و جهانبینی ای است که جابجایی قدرت را در چارچوب نظام سرمایه داری جستجو می کند. سنت "رژیم چنجی"ها و ناسیونالیست ها و تمام نیروهایی است که برایشان توده ها و مبارزاتشان تنها "جاده صاف کن" به قدرت رسیدن آنهاست.

این سطور می کوشد بر بطن اوضاع کنونی و سناریوهایی که برای سرنگونی جمهوری اسلامی در جریان است، با بهره گیری از نمونه ها و تجربه های تاریخی، این امر را برجسته کند که مبارزه مسلحانه ضمن اینکه حق مسلم مردمی است که با زور و سرکوب حقوقشان پایمال شده است، اما این راهکار هم از سنت ها و بینش های متفاوتی تاثیر می گیرد و نتایج کاملا متقاوتی را رقم می زند

برو به آدرس