منم یک نفر ساکن شهرتان                 

شریک نگون بختی و قهرتان

چهل سال منتظر مانده ام   

هر آن چه گُهشتند، من خوانده ام

در این لابلای ورق پاره ها    

   ندیدم به جز طیف بی کاره ها

یکی جاکشی بود در شهر نو                 

 یکی هم گُهَش خورد مثل پُلو

خلاصه شدن مهتر شهر ما                   

 دلیل نگون بختی و قهر ما

منم، شهروندی دون پایه ام         

 از آن رو که می ترسم از سایه ام

صد و یکصد اُف بر من و این وطن         

دریغا وطن! ای وطن زین وطن!

(گهشته یعنی گُه نوشته(