مجموعه‌ای بزرگ از پنجاه سال رقص و آواز در فیلمهای فارسی‌، قسمت سوم

فیلم فارسی اصطلاحی است که اولین بار توسط دکتر هوشنگ کاووسی در مجله فردوسی برای سینمای عامه‌پسند ایران به کار برده شد و مثال معروف آن فیلم شاباجی خانم است. این اصطلاح به معنای محصولی سینمایی است که مولفه‌هایی همچون داستان‌پردازی عجولانه، قهرمان سازی، رقص و آواز کاباره‌ای بدون ارتباط به داستان، نبود روابط علت و معلولی، عشق‌های غیرواقعی، حادثه پردازی و غیره دارد. این فیلم‌ها عموماً با گرته برداری از سینمای هالیوود و هند و در فضایی ایرانیزه ساخته می‌شدند.

کاوسی با ساختن «واژهٔ اصطلاحِ» کاربردی فیلمفارسی، توانست ضدگفتمانی را در برابر گفتمان مسلط آن روزهای سینمای ایران که از دورهٔ شروع مجدد در سال ۱۳۲۷ توسط کسانی مثل اسماعیل کوشان، تماماً در حوالی «فیلم فارسی» سیر می‌کرد ایجاد کند.

فیلم فارسی یکی از جالب‌‌توجه‌ترین نمونه‌های بازتاب ضمیرناخودآگاه ملت‌ها است.