چنار امامزاده صالح کهنسال‌ترین چناری است که تاکنون دیده شده است. چنار کهنسال امامزاده صالح چند سال قبل قطع شد.

  این چنار حتی اعجاب مسافرین خارجی را نیز بر می‌انگیخته است. چنانکه دیالافوا در سفرنامه اش در ایران به سال ۱۸۸۱ م دربارۀ این درخت می نویسد:

«در مسجد (بقعۀ امامزاده صالح) تجریش چنار عجیب و غریبی است که کمتر نظیر آن در دنیا پیدا می شود.  قطر فوق العاده آن را نمی توان دقیقاً با رقم معین کرد.  تقریباً محیط آن به پانزده متــر می رسد.  هریک از شاخه های آن مانند تنه درخت کهنسالی در بالای بنای مسجد و سایر اطراف سر به آسمان کشیده است .  این درخت عده کثیری را در سایة خود پناه می دهد.  مؤمنین در زیر آن نماز می خوانند..  مکتبدار اطفال را در آنجا جمع کرده درس می دهد.  قهوه چی سماور و استکان و لوازم خود را در درون آن قرار داده است.  سقا هم کوزه های پر آب خود را در گوشه ای از تنه گذارده است.»

این چنار عظیم تا سالیانی پیش نیز در حیاط امامزاده به چشم می خورد ولی به علتهای مختلف چه طبیعی و چه تخریب انسانی از آن چیزی باقی نمانده است.

سالها پس از این دیدار دیولافوا از تهران، منطقه تجریش و سر پل آن به محل تفرجگاه تهرانیان فراری از گرما تبدیل شد. این محل که سالها محل سکنای اشراف قاجاری و ییلاق سفارتخانه‌های خارجی در تهران بود از دوره‌ی رضا شاه رو به گسترش رفت. جاده قدیم آن ، آباد شد و سنگفرش گردید و راههای دسترسی آسان شد. ماشین‌های کرایه افزایش یافت، بسیاری از باغ‌های آباد و معمور آن تبدیل به ویلا شد و در سالهای اخیر این ویلاها نیز به حامیان آن وفا نکرد. ویلاها تخریب شد و باغچه های آن تبدیل به برجهای بلند گردید. این روزها تقریباً از محله تجریش چیزی باقی نمانده بجز ساختمانهای سر به فلک کشیده که به جای چنارهای بلند سر برآورده‌اند. تتمه آن دربند و ارتفاعات تهران است که باز مجالی برای تنفس تهرانیان فراهم می‌کند.
 

 منبع: موسسه مطالعات تاريخ معاصر ايران