نِسطوریوس اسقف اعظم کنستانتینوپل (استانبول) که به فرمان امپراتور بیزانس فلاويوس تئودوسیوس از مقام خود خلع شده بود به ليبى تبعید شد.

این آغاز انشعاب مسیحیت نسطوری محسوب میشود که بزرگترین شاخه ایرانی مسیحیت است.

از دوره سلطنت پیروز یکم، شاهنشاه ساسانی (۴۵۹ – ۴۸۳ میلادی)، به بعد بر اثر آنکه زعمای مدرسه ایرانیان که در رُها (یونانی:اِدِسا) دایر بود عقاید نسطوریوس (در عیسی دو شخص و دو طبیعت وجود دارد) را پذیرفته و در نتیجه اخراج از رها و قلمرو حکومت رومیان به نصیبین پناهنده شدند، این مذهب در ایران قوت یافت و حتی گاه از طرف شاهنشاهان ساسانی علی‌رغم رومیان تقویت شد و کلیساهای نسطوریان در بسیاری از نقاط ایران و برخی از شهرهای فرارود برپا شد و بازماندگان این مسیحیان در دوره اسلامی تا حدود قرن پنجم در بسیاری از شهرهای ایران مانند نیشابور و آمل به وفور به سر می‌بردند.