آسو:
نثار تاج
در ۲۵ سپتامبر ۲۰۲۱، شمار زیادی از زنان بومیِ مکزیکی، نوادگان آفریقایی‌تباران، بستگان قربانیان زن‌کُشی و ناپدیدشدگان، قربانیان جنایت‌های دولتی، زنان آواره و نمایندگان مردمی که خواهان پس گرفتن و حفظ زمین‌ها و آب و خاک اجدادی‌شان هستند، همراه با تعدادی از روزنامه‌نگاران و فعالان حقوق بشر، مجسمه‌ی اهداییِ کریستف کلمب را در میدان «رِفُرما» در پایتخت مکزیک به زیر کشیدند و به‌جای آن، مجسمه‌ی یک زنِ بنفش‌رنگ را با مُشتی گره‌کرده بر ستون وسط میدان نصب کردند. اطراف این میدان دیواره‌هایی آهنی برافراشته‌اند و نام هزاران هزار مادرِ چشم‌به‌راهِ بازگشتِ فرزند را با رنگ سفید بر آنها حک کرده‌اند.
نمادی از مبارزه علیه فراموشی!
از سال ۲۰۰۶ تا کنون بیش از ۱۱۲ هزار نفر[1] در مکزیک ناپدید شده‌اند؛ اکثر ناپدیدشدگان به ایالت‌های خالیسکو، تامائولیپاس، مکزیکو، وراکروز و نُئِوو لئون تعلق دارند.
«دولت؟! اونا صبح‌ها که بیدار می‌شن، اتفاقات روزِ قبل رو فراموش کردن. کسی یادش نمی‌آد که بچه‌ی ما مفقود شده...»
بیش از «۶۱ هزار جسد» پیدا شده است که تقریباً ده هزار نفر از آنها هنوز شناسایی نشده‌اند. ممکن است که جنسیت و سنِ آنها را تشخیص بدهیم، اما انسانیت چه می‌شود؟ خانواده‌هایی که در انتظار عزیزانشان هستند چه؟ آنها صرفاً جسدی بی‌جان و انسان‌هایی تمام‌شده نیستند. هر یک از آنها، چشم‌به‌راه است.
«بیش از صد گروه و سازمان "مردمی" در سراسر مکزیک برای یافتن ناپدیدشدگان فعالیت می‌کنند. بله؛ با تأکید می‌گویم: مردمی! زیرا دولت‌ها به شنیدن خبرهای بد عادت ندارند و معمولاً ناشنوا هستند و فقط وقتی که به رأی و اثر انگشتِ ما در انتخابات احتیاج دارند، سر و کله‌شان پیدا می‌شود...».
برو به آدرس
نظرات