دو ایرانی در پاریس

مجید نفیسی

        برای نستور رخشانی

باید به آب دست بزنیم
مگر از "ازبک" و "ریکا" کمتریم
آن دو شخصیت خیالی
که مونتسکیو چهار قرن پیش
از اصفهان به پاریس آورد
تا چون سخنگویی بجای او
در رمان "نامه‌های ایرانی" اش
علیه خودکامگی سخن گویند.

در کنار رود سن
دست یکدیگر را می‌گیریم
و از پله‌ها پائین می‌رویم
در آخرین پله خم می‌شویم
و دستهامان را به‌سختی
به آب می‌رسانیم.
آنسوتر کشتی بزرگی می‌گذرد
با صدای رقص و آواز.
آیا من ازبکم و تو ریکا؟
آیا تو ازبکی و من ریکا؟
مونتسکیوی ما کجاست؟

آنگاه از پله‌ها بالا میرویم
خود را با چند شاه‌بلوط بوداده
سرگرم می‌کنیم
و در جستجوی مونتسکیوی خود
از کنار سن به راه می‌افتیم.

        هجدهم نوامبر دوهزار‌و‌بیست‌و‌چهار  

Two Iranians in Paris

Majid Naficy

        For Nestor Rakhshani

We must touch the water
To catch up with Usbek and Rica
Those two fictional characters
Whom Montesquieu four centuries ago
Brought from Isfahan to Paris
To serve as his mouthpieces
Speaking against despotism
In his novel “The Persian Letters”.

By the River Seine
We hold each other’s hands
And descend the stairs.
In the last step
We bend and barely
Touch the water.
There, a huge ship passes by
With the sound of dancing and singing.
Am I Usbek and are you Rica?
Are you Usbek and am I Rica?
Where is our Montesquieu?

Then we climb up the stairs,
Make ourselves busy
With some grilled chestnuts
And start to walk by the Seine
In search of our own Montesquieu.

        November 18, 2024