ژینوس صارمیان
مدتی پیش مینی سریال «نوجوانی» ساخته شبکه نتفلیکس رو دیدم و مثل بقیه والدین بسیار منقلب شدم. خواندن و دیدن نظرات کارشناسانه در مورد این سریال باعث شد که نکات مهمی رو به خودم یادآوری کنم.
این سریال نباید باعث شوکه شدن ما بشود بلکه برعکس باید از دیدن آن نگران شویم. چون اثرات ناشی از شوک واکنشی و دراماتیک است. مثلا ممکن است تصمیم بگیریم دسترسی نوجوان به اینترنت رو قطع کنیم، در حالیکه نگرانی اثرات طولانی‌تری دارد و باید برای آن برنامه‌ریزی شود. مثل محدودیت زمانی برای دسترسی به اینترنت و اختصاص دادن زمان بیشتری برای دورهمی‌های خانوادگی، شام سر میز، بازی‌های دست‌جمعی اخر هفته….
استیون گراهام، بازیگر نقش پدر و یکی از نویسندگان در یکی از مصاحبه‌هایش به این نکته اشاره کرد که هر موقع میشنیدم نوجوانی مرتکب خلاف شده، بلافاصله خانواده‌اش رو ملامت میکردم تا اینکه یک بار با خودم فکر کردم که اگر من جای پدر یکی از این بچه‌ها بودم، چه حسی داشتم؟ بهمین دلیل شخصیت «جیمی میلر» نوجوان ماجرا بدور از کلیشه‌های مرسوم خانواده‌های از هم گسسته، رنگین‌پوست و یا شخصی که مورد سواستفاده جنسی یکی از نزدیکان قرار گرفته، طراحی شده. اتفاقا او پسری از یک خانواده بسیار معمولیست: پدری زحمتکش و درستکار، مادر مهربان و خواهر حمایت کننده…و به این ترتیب پیام سریال این است که هیچکدام از ما خانواده‌های ظاهرا مقبول، هم در امان نیستیم.
اغلب قتل‌ها توسط جوانان بین ۱۸ تا ۲۷ ساله صورت میگیرند. ولی هیچ گروه سنی از جمله نوجوانان مستثنی نیستند.
زمانی خشونت فقط جنبه فیزیکی داشت، بعدها نقش خشونت کلامی پررنگ‌تر شد، در صورتیکه نوجوانان امروز می‌توانند حتی بدون رد و بدل شدن کلمات تحت خشونت باشند.
به فرزندان بدون قید و شرط عشق بورزیم. آنها را در موقع شکست یا موفق نشدن در انجام اهداف‌شان (و یا شاید اهداف خودمان) حمایت کنیم و باعث نشویم احساس ناکافی بودن، کنند.
هیچ نوجوانی نباید ساعات متوالی در اتاق دربسته تنها بماند.
شاید لازم باشد در جهت یادگیری زبان نوجوانان تلاش کنیم و علایم هشدار دهنده را شناسایی کنیم. تعداد ایموجی‌ها که در ابتدا ۱۳۰ تا بودند امروز به ۳۰۰۰ افزایش پیدا کرده و کاربرد و معنای آن بین بالغین و نوجوانان یکسان نیست. بجز آنهایی که در سریال به آن اشاره شده. دانستن موارد زیر هم ممکن است مفید باشد.:
نظرات