ژینوس صارمیان

دیشب انیمیشن زیبای «در سایه سرو» را دیدم؛ روایتی شیرین و امیدبخش از وقایع تلخ روزگار. داستانی که بدون استفاده از هیچ کلامی، عمیق‌ترین ارتباط را با بیننده برقرار می‌کند. لوکیشن داستان را می‌توان از نشانه‌هایی مانند فرش یا بخاری علاءالدین واژگون‌شده دریافت.

داستان با ناخدایی آغاز می‌شود که روزهایش را در کشتی‌ای که او را به گذشته‌اش پیوند می‌دهد، سپری می‌کند و در تلاش برای بازسازی آن است. اما هر حادثه‌ای، خاطرات تلخ و وحشتناک گذشته را برایش زنده می‌کند و او را به‌شدت عصبی می‌سازد، تا جایی که حتی دخترش تصمیم به ترک او می‌گیرد.

اما با آمدن نهنگی که در ساحل به گل نشسته است، داستان رنگ و بویی تازه می‌گیرد. تلاش برای نجات نهنگ، به نمادی از امید و مبارزه برای آینده تبدیل می‌شود. در نهایت، بریدن و گسستن اتصال با گذشته است که می‌تواند راهی برای رهایی و رسیدن به آزادی باشد.

از آنجا که پرداختن به حواشی اسکار، زیبایی این اثر را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد، ترجیح می‌دهم به این مقوله وارد نشوم. اما دو نکته را نمی‌توان نادیده گرفت:

اول اینکه مسلط نبودن به زبان انگلیسی در میان برندگان اسکار فیلم‌های بین‌المللی، امری کاملاً طبیعی است و در بسیاری از موارد، برندگان از مترجم استفاده می‌کنند.

دوم حضور شیرین سوهانی با آن چهره ملیح و زیبا، در نهایت سادگی و با پوشش انتخابی، در یک تریبون بین‌المللی—آن هم در مراسمی که سلبریتی‌ها به‌عنوان ابزاری برای تبلیغ لباس‌ها و جواهرات چندصدهزار دلاری صنعت مد حضور دارند—تصویری غرورآفرین از زن ایرانی به نمایش گذاشت.

بیایید با پرداختن به حواشی، حلاوت این جایزه را در کامشان تلخ نکنیم.

#اسکار
#در_سایه_سرو
#شیرین_سوهانی
#حسین_ملایمی