جسارتم دادی، تا بر شانه هایت بنشینم.

شور عشقم بخشیدی،
تا بذرهای مهربانی را در خاك خسته برویانم.

لحظه ایی و ثانیه ایی شدی،
كه آبی ها را، سبز ببینم.
فریادی شدی كه رنج انسانی را،
همچون نگینی بر سینه بفشارم.
از شوربختی تا سعادت،
شقایق سرخ قلبت را می خواهم،
و از شقایقهای سرخ،
جاودانگی عشق را.

و عشق می تواند به رنگ نیلی باشد.
در دریای نیلیت بخوان مرا

 

سپیده مجیدیان
اكتبر ٢٠١٨