تو بگشودی ، زنجیر از پای دلم

منوچهرکوهن

بخش اول

توکز سرای طبیعت نمی روی بیرون
کجا به کوی حقیقت گذر توانی کرد؟
"حافظ" *
                                                                                                                                                                                                                                              
توبگشودی ، زنجیر از پای دلم
                                   برها ندی تو مرا

من اسیر شب و روز
                شب و روز گذران 
                          من همه در بند طبیعت بودم 

تو به جانم خواندی:
                     زندگی، نیست گذار شب و روز 
           زندگی، جوشش عاطفه هاست
                                  منطق ما ، دل ماست
           زندگی ، معجزه یک   " آن " است
                             در حوصله فرسودن عمر
            شعله ور سدری،
                                                                   دروادی ایمن
                          نفس تلخ افعی مرگ ،
                                            در سراب تن

مرزها را تو بگشودی
                و من اکنون در رویا ها غوطه ورم
درِ زندانِ عقل سترون را
                         تو شکستی

تو به من فهماندی:  گر من و تو ما بشویم
                سدها.... مرزها .... همه نابود شوند
قلعه واَرگ ، و حصار              
                   مذهب و دین ،
                          عقل و حکمت ،
                           همگی ، محمل عشق شوند

تو با جانت خواندی:
                 عشق ، پیدا و نهان..... چون آب است
     گاه ، خفته در خواب زمین
                      گاه ؛ سیلاب است
                    زندگانی ، چون دریاست،
                                       ما چونان موج
                      موج هرگز از جنبش نمی ماند باز

تو به من آموختی:
     در لحظۀ وصل... باید از خویش برید
                                    تا به ادراکی ناب رسید

من ، به جادویِ غم عشقِ تو
                  دل و دین باخته دیدم
جهان حوصله ای،  قفس و قافیه ای، تنگ است   
هر کلامی که به بایدها می پیوندد                    
                                      رنگ نیرنگ است
     
رنگ نیرنگ ... بی اثر است
بی ثمر و میراست ...   

بخش دوم

خاطرت هست ، تو گفتی بامن :
           زندگانی ، چون نور است
                           تجزیه نور خطاست        
              بی رنگی ، رنگ شود ... مایه ننگ شود
     رازهستی یکیست   
                                                                     جلوه ها ، گوناگون
تو به جانم خواندی:
             عاشقانند رها
        بدران  پردۀ خود خواهی را      
                   و اسیر دلک خویش مباش
                           در باغ هست بسیار دلهای دگر             
تو خواستی از من:
             باش یک رنگ حتی با دشمن
                           هم چو خورشید که با خفاشان
آه ...........
کیست می گوید؟ 
        "مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک *"
وینک  من به سحر نگاه تو
                   ای کاهنه معبد کام
                   تمام باغ  ملکوتم در خاک
                                    نه در افلاک تهی

عشق رویا روئی ، با خطرِ زیستن  است
                               اما، امروز... اینجا،
                                 برزمین ،  برهستی خاک

آه.....
             درهای زمان را ،
                                 تو گشودی بر من
توکشاندی مرا
             از دوزخ ادراک
                                 به بهشت احساس

تو به پروازم خواندی
              تو به اوجم بردی
                              دربارِشِ عشق،
                                              تو خدایم گشتی      
تاسرا پا به سجود افتم
             و دریابم .... رمزی از بندگیت

تابرانم برنیل جهان
                     زورق جان پریشان را
                                تو بمن بخشیدی
                             عصاره ی میراث خدایان را

* - مصرع از مولوی