روند تخریب آثار تاریخی ایران در دهه های اخیر شدت یافته و سیر صعودی دارد. حدود بیست اثر تاریخی قبل از اینکه ثبت ملی شوند تخریب شده اند و یازده اثر تاریخی و باستانی هم بعد از ثبت در فهرست آثار ملی تخریب شده اند. این آثار شناسنامه ملی هستند و تخریب آنها در واقع مخدوش شناسنامه ملت ایران است.
به عنوان مثال پارسال از محل تخریب شده تنها کلیسای کرمان دیدن کردم که حالا تبدیل به پارکینگ عمومی شده است. در این میان آثار معماری مربوط به اقلیت های مذهبی با سرعت بیشتری تخریب می شوند . در کرمان و همدان گورستان های مربوط به یهودیان تبدیل به پارک عمومی و محل بازی کودکان شده اند. اگر تخریب آثار ملی با این سرعت ادامه یابد از گنجینه آثار تاریخی ایران در چند سال آینده چیزی باقی نخواهد ماند.
در مناطق شهری خانه های تاریخی که اغلب متعلق به شخصیت های ممتاز ادبی هنری و سیاسی از دنیا رفته بودند و بخشی از میراث ماندگار هویتی شهرها محسوب می شدند با توجه به فساد عمیق در شهرداری و دستگاه های دولتی همگی تخریب و به جایشان برج های بلند مرتبه ساخته شده اند.
اغلب آثار تاریخی ایران به دلایل واهی و بیشتر پیدا کردن گنج های مفقوده و برخی اوقات دفع شر و مفسده تخریب شده اند. مثل حمام خسروآقا در اصفهان که از آثار معروف دوران صفوی در این شهر بوده و در سفرنامه های زیادی از جهانگردان غربی به این حمام اشاره شده است. عده ائی فرصت طلب و مال اندوز که وجود این حمام را مانعی در راه توسعه املاک خود می دیدند تاییدیه هایی از مقامات ذی نفوذ برای تخریب آن گرفته و شبانه در دهه 1370 با خاک یکسان کردند.
در سالهای اخیر بایشرفت تکنولوژی حفاران غیر قانونی و سارقان آثار هنری با تجهیزات کامل و فراغ بال به تخریب آثار باستانی می پردازند و نهایتا هویت ملی ما را مخدوش میکنند.
محیط زیست فقط آب و هوا و جنگل و رودخانه و دریا نیست ؛ آثار معماری بخشی از محیط زیست است که به همه آرامش و حس یگانگی میدهد اما متاسفانه به طرز بازگشت ناپدیری تخریب میشود.
نمایش گالری در اندازه بزرگ
نظرات