گل گلاب

ایران روزهای سخت و سرنوشت سازی را از سر میگذراند.

اوضاع ملت و مملکت به حد خطرناکی از یاس و پسرفت دائمی رسیده و مملکت در اکثر زمینه ها دچار ابربحران های تقریبا غیرقابل حل و چندوجهی شده است.

قاطبه ملت به طرز اسفناکی دچار استیصال عمیق شده و نگرانی و اضطراب دامن تمامی اقشار جامعه اعم از فقیر و پولدار ، کارمند و کارگر ، بازاری و تولید کننده ، تاجر و... را گرفته و همه نگران فردا هستند.

تاسفبار آنجاست که هیچ کس هیچ راهکار مورد اجماعی برای آینده ندارد و کمتر کسی منتظر آینده هست!

همه منتظر یکدیگر هستند ، هرکس ساز خودش را میزند و همه باهم قبول کرده اند لیاقتشان همین پسرفت و تحقیر و فقر و چپاول هست.

کمتر فردی را می توانید ببینید که قلبا معتقد باشد آینده روشن است و برای رسیدن به این اعتقاد قلبی حاضر به پرداخت هزینه باشد.

عده ای از ملت به بلای عادی سازی شر ، عده ای به فرار از واقعیت های موجود و مهاجرت ، عده ای به خودفریبی و امید واهی به حمایت خارجی ، عده ای به همراهی در ویرانی ایران و عده ای به وفق دادن خود با هر بلای پیش رو مشغول هستند.

در این وانفسا آنچه از نظر بسیاری از دلسوزان وطنپرست پنهان مانده است ، ورود سریع ایران به موقعیت غیرقابل بازگشت است.

مملکت در بسیاری از زمینه ها به مرز فروپاشی رسیده است و اگر این شرایط همچنان ادامه پیدا کند ما وارد مرحله ای خواهیم شد که دیگر امکان بازگشت به قبل و بازسازی و ترمیم این ویرانی ها وجود ندارد.

همه در ظاهر نگران ایرانیم ، اما در واقع نگران فردای خودمان هستیم.

چون هنوز از مرحله ی "خود" به سمت "ما" شدن حرکت نکرده ایم و نفهمیدیم منافع ملی ضامن اصلی منافع شخصیست و اگر ایرانی نباشد ، ملتی هم نخواهد بود.

اتحاد و همیاری گمشده ی ماست...

این روزها کمتر کاری که دست تک تک ما شهروندان عادیست این است که درحد توان به اطرافیان آگاهی بخشی کنیم ، واقعیت های جامعه را برایشان شرح دهیم و روشنشان سازیم که مملکت به چه سمتی در حرکت است و سکوت ما چه تبعات وحشتناکی خواهد داشت و چرا ما به این مرحله رسیدیم.

در حد توان در خدمت سیستم نابودگر فعلی نباشیم و از همراهی با این سیستم در نابودی ایران حذر کنیم.

نخبگان و متخصصان باید به فکر کارهای زیربنایی در مبحث آموزش باشند ، فقط با نهادهای قدرتمند آموزشی و برنامه های علمی و تخصصی می توان جامعه و نسل های جدید را با اشتباهات نسل گذشته آشنا کرد و از تکرار آن اشتباهات جلوگیری نمود.

ما نیازمند "جامعه مدنی" واقعی هستیم و این جامعه بدون نهادهای آموزشی و کادر سازی و آگاهی بخشی و استفاده از تجربیات گذشته داخلی و خارجی ایجاد نمی شود.

جامعه مدنی خود به خود به وجود نمیاد و متخصصان ایرانی باید مقدمات تشکیل این جامعه را با تدوین قوانین مدرن و مورد توافق اکثریت ، تاسیس قوه قضائیه مستقل ، مشخص نمودن حد و حدود دخالت دین در جامعه و تضمین اصل مالکیت خصوصی تحت هر شرایطی انجام دهند.

ایران در تمام زمینه های بالا صدها و گاه هزاران متخصص و مدیر خبره در سراسر جهان دارد و اجتماع این نخبگان باید اقدام به تدوین برنامه هایی برای رسیدن به جامعه مدنی و ایجاد نهادهای ضامن حیات این جامعه و احترام به حق و حقوق مادی و معنوی ملت کنند.

تلفیق تجربه مهاجران ایرانی مقیم کشورهای توسعه یافته و حضور در سطوح مختلف مدیریتی این ممالک ، با تجربه ایرانیان داخل کشور و آگاهی شان از معایب سیستم موجود و نیازهای جامعه و حکومت ، می تواند در رسیدن به ساخت ایران توسعه یافته و مدرن مفید باشد.

در اوج این یاس و نا امیدی و درگیری ملت و مملکت با ابربحران های ساختاری ، شاید بتوان به یک نکته امیدوار بود: اگر ملت ایران بتواند در فرایندی دموکراتیک و کم خشونت از مرحله ی گذار از جمهوری اسلامی به سلامت عبور کند ، آینده ایران و حرکت رو به جلو آن تا قرن ها تضمین خواهد بود.

امروز ملت ایران کوهی از تجربه زیست ذیل حکومت مطلقه مذهبی و تبعات این حکمرانی تراز را با خود یدک می کشد و این تجربیات می تواند چراغ راه آینده باشد و تا قرن ها این اشتباه را تکرار نکند و گرفتار هیچگونه حکومت مطلقه ای نشود.

جمهوری اسلامی بخاطر عملکرد خودش درحال فروپاشی از درون است و تا پایان این حکمرانی زمان چندانی باقی نیست.

در این فروپاشی ، ملت و نخبگان و نیروهای خارجی سهم چندانی نداشتند و عملکرد مفتضحانه خود نظام باعث فروپاشی اش شده است.

اگر طی دودهه گذشته منتقدان و مخالفان داخلی و خارجی نظام به جای مبارزه صددرصدی با جمهوری اسلامی ، مقداری از توان خود را هم بر آگاهی سازی و آموزش ملت ، معرفی کردن نشانه های جهل مقدس ، انتقال تجربیات تاریخی و جهانی عبور از دیکتاتوری های مطلقه و دیگر مسائل اینچنینی متمرکز می کردند ، جمهوری اسلامی سال ها قبل توسط همین ملت آگاه به پایان سلام کرده بود.

چه خوب است در فرصت باقیمانده ، دلسوزان و عاشقان ایران قسمتی از توان خود را صرف آموزش و آگاه سازی ملت ایران کنند و هرکس در هر مقام و جایگاهی نقشی در این آگاه سازی جمعی داشته باشد.

ایران وطن ماست و فقط به دست خود ما زنده و پویا خواهد ماند...