رژیم چنج یا "انقلاب چهره ها"!

آذر ماجدی

چرا سرنوشت سیاست در ایران به روی جلد بزرگترین مجله مُد و زیبایی جهان، مجلۀ "اِل" عروج کرده است؟ چرا یک مجله مُد به دیکتاتوری و حقوق زندانیان سیاسی در ایران علاقمند شده است؟ اِل اولین مجله نیست. طی دو سه سال اخیر بارها شاهد بوده ایم که مجلات مختلف اروپایی و آمریکایی روی جلدشان را به عکس های مُدل مانندِ زنان معروف و نیمه معروف ایرانی مزین می کنند. هدف روشن است، دارند رهبر سازی و آلترناتیوسازی می کنند. سلبریتی سازی یا "چهره سازی" می کنند. برای چه هدفی؟ رژیم چنج. یک عکس و گزارش از اعتراضات کارگری، پرستاران،  معلمان، درباره فقر بچشم نمی خورد. تمام مبارزات مردم برای رهایی از جمهوری اسلامی، از اختناق و فقر و سرکوب، تمام جنبش انقلابی مردم، جنبش آزادیخواهانه و عدالت طلبانه مردم نادیده گرفته شده است. قرار است زنان سلبریتی شیک و آلامُد و زیبا سمبل و شعار جنبش انقلابی مردم باشند. این در یک کلام ساده سناریو سازی برای رژیم چنج است. همانگونه که در سوریه تروریست شکم پاره کن و گردن زن را آرایش و عمل جراحی کردند و بعنوان رهبر تولرانت و مدرن می خواهند به مردم بیاندازند. 

همزمان چاپ عکس مُدل مانند نرگس محمدی، با سابقۀ اصلاح طلبی حکومتی، بر روی مجلۀ ال، حزب موسوم به کمونیست کارگری که پیام رژیم چنج را شنیده است کوشید این سناریو و روایت را در یک زرورق سرخِ طلایی بپیچاند. این حزب در این کار ید طولایی دارد. همانگونه که مسیح علینژاد را با لنین مقایسه کرد، سناریوی سیاه را انقلاب در شرایط جنگی، مانند انقلاب اکتبر، خواند، دورۀ تدارک برای رژیم چنج  را نیز دوره گذار می خواند که طی آن این حزب مودبانه حقوق آزادیخواهی و کارگری را یادآوری خواهد کرد. یک کشف جدید دیگر نیز اعلام می شود: دورۀ انقلاب های کلاسیک دیگر سر آمده و انقلاب "چهره" ها خصلت انقلاب های مدرن است. طبقۀ کارگر باید بداند که در دوره گذار کلاهش پس معرکه است.

این نسخۀ تسلیم به رژیم چنج است. تاریخ ایران تاریخ رژیم چنج بوده است. در قرن پیش، سه حکومتی که بر ایران حاکم شدند محصول کودتا و رژیم چنج امپریالیستی بوده اند. مردم نتایج رژیم چنج آمریکایی را با گوشت و پوست خود لمس کرده اند. نباید اجازه داد که استیصال به تسلیم به این سناریوی خونین و سیاه منجر شود. رژیم اسلامی ضعیف و ضربه پذیر شده است. باید به نیروی خود، با تشکلات متحد خود امر سرنگونی رژیم را بدست خود بگیریم. سرنگونی انقلابی پاسخ جنبش آزادیخواه، برابری طلب، کارگری، چپ و کمونیست است.