چرا کشته شدند؟

رفتار گریبایدوف در ایران نه تنها باعث خشم و کینه از او در میان عامه مردم شده بود که در دربار هم دل خوشی از او وجود نداشت، اما آنچه که طومار زندگی گریبایدوف را در هم پیچید و طاقت‌ها از او را در ایران طاق کرد بر اساس روایت‌های مکتوب، رفتار با دو زن ارمنی بود.

روز ۹ بهمن ۱۲۰۷ خورشیدی ـ به دستور رستم بیگ از همراهان ایرانی گریبایدوف در سفارت روسیه، زنان ارمنی را که در فکر پناهندگی به روسیه بودند به یکی از گرمابه‌های نزدیک سفارت بردند، برخی گرمابه‌بردن زنان ارمنی را نقطه اوج برانگیخت خشم مردم در تهران دانسته‌اند، با فتوای میرزا مسیح مجتهد و تیراندازی به سه تن از معترضان تجمع کرده در سفارت روسیه در تهران، مهاجمان از دیوار محل سکونت سفیر بالا رفتند و از همان‌جا شروع به تیراندازی کردند، سپس اتاق اتاق خواب را سوراخ کردند تا بتوانند به پایین تیراندازی کنند، یکی از نخستین گلوله‌ها گریبایدوف را از پای درآورد، مردم خشمگین هر کس را یافتند کشتند و تنها مالتسوف، دبیر اول سفارت که خود را به لباس مبدل درآورده بود ـــ جان سالم به در برد.

عجب بساطی!

 تحت هر شرایطی ما حق نداریم سفرا و نمایندگان سیاسی کشورهای مختلف را به گروگان بگیریم و احیانا آنها را بکشیم.

 طبق معاهدات بین المللی دولتها رسما امنیت هیئت های دیپلماتیک را تضمین کرده اند. اگر  از رفتار فرستاده ائی به هر دلیلی راضی نیستند چاره کار کشتن نیست بلکه Persona Non Grata نامیدن وی  و خواهان ترک کشور میزبان در مدت زمان معینی است.

الکساندر گریبایدوف در کشور خود  نویسنده و فردی مورد احترام بوده و اقدام اون زمان مردم اصلا توجیهی نداشت. درست مثل اشغال سفارت آمریکا در تهران آبان 1358.

با  همه احترامی که برای شراب سرخ عزیز قائل ام

باید به عرض برسانم خاک سفارتخانه ها درست مثل خاک کشور متبوع خود هست. در حقیقت سفیر روسیه  یاد همکار قدیمی خود را  با گذاشتن دسته گل گرامی داشته. کاری است درست نه غلط.

کشتن گریبایدوف تحت هر شرایطی قایل توجیه نیست. باید به مفاد معاهدات بین المللی در خصوص امنیت هیئت های دیپلماتیک و اعضای سفارتخانه ها و  محوطه آنها احترام بگذراریم.

سیروس عزیزم، بنده اصلا و ابدا موافقِ این رفتار نیستم، اما جریانِ این سفیرِ روسیه را نیز نمی‌‌پسندم، قرار نیست دائم انگشت توی حلقِ تاریخ کنیم، کاملا واضح و بارز است که روسیه به ایران احترام نمی‌‌گذارد، زمانِ شاه این چنین چیزی امکان نداشت، ۴ نسل از اجداد پدری من ـــ به اضافه‌ی پدرم؛ از مامورانِ ایران در وزارت امور خارجه ـــ در مقام‌های مختلف بودند، همه‌ی ایشان از خودشان یادداشت به جای گذاشتند، هیچ کدام بی‌ احترامی این چنینی را در نوشته‌های خود به جای نگذاشتند، حتی زمانِ آن بی‌ شرف ـــ یعقوبِ سبیل کلفت، دیدیم که چقدر سرِ جریان آذربایجان به ایران احترام گذاشتند.

اگر الان دولتِ دیگری بر سرِ کار بود ـــ این چنین خوار و خفیف نمی‌‌شدیم.

تصدقت...

یوسف سبیل کلفت.....

بفرما، این مردک مُرده‌اش نیز دست از سرِ ایرانیان بر نمی‌‌دارد، هول کردم از بس که بی‌ ناموس بود این استالین، سپاس از سیروس خانِ عزیز.