آسو:

دیاکو علوی

براساس گزارش کمیساریای عالیِ پناهندگان سازمان ملل متحد، در پایان سال ۲۰۱۵ بیش از ۶۵ میلیون نفر از مردم جهان در نتیجه‌ی جنگ، خشونت و بحران‌های داخلی از خانه‌ی خود رانده شده و آواره و پناهنده بودند. بخش عظیمی از این جمعیت به امید یافتن امنیت و زندگی تازه در اروپا آواره شده بودند. مسیر‌های سخت دریایی و زمینی جلوی آن‌ها را نگرفته بود و به‌رغم اینکه هزاران پناهجو در دریا غرق شده بودند، هر روز پناهجویانِ بیشتری خود را به دشت و دریا می‌زدند.

وقتی که پناهجویان به کشورهای اروپایی می‌رسیدند با مشکلات و بحران‌های جدیدی روبه‌رو می‌شدند. کمیساریای عالی پناهندگان در سال ۲۰۱۵ گزارش داده بود که رفتارهای مهاجرستیزانه در اروپا افزایش یافته است. با این حال، سیاست واحدی در قبال پناهجویان وجود نداشت. برخی کشورها مانند آلمان و سوئد سیاست‌های بازتری اتخاذ کردند و برخی دیگر مرزهای خود را بستند. کمیساریای عالی پناهندگان و نهادهای حقوق بشری خواهان شناسایی و پررنگ کردن جنبه‌های مثبتی بودند که حضور پناهجویان در غرب می‌توانست به دنبال داشته باشد.

در این میان، توماس باخ، رئیس کمیته‌ی بین‌المللیِ المپیک، پیشنهادی ابتکاری و بی‌سابقه برای پذیرفتن پناهندگان مطرح کرد. او در اکتبر ۲۰۱۵، زمانی که جهان در اوج بحران پناهجویان قرار داشت، در مجمع عمومی سازمان ملل متحد خواستار ایجاد تیمی متشکل از پناهندگان برای شرکت در بازی‌های المپیک شد. هدف از ایجاد این تیم، حمایت از ورزشکارانِ پناهنده و جلب توجه جهانیان به بحران پناهندگان بود.

برو به آدرس