ایران امروز:
پیش گفتار
نتیجهی نزدیک به شش دههی سلطنت پهلوی که توسعهی آمرانهی آنان همراه بود با سرکوب نیروهای آزادیخواه و بستن راههای مشارکت سیاسی و ممنوعیت تشکیل سازمانهای سیاسی و مدنی مستقل از حکومت، تضعیف زمینههای گذار به دموکراسی در ایران بود. ازاینرو دیکتاتوری دوران پهلوی یکی از علتهای زمینهساز گذار به استبداد مذهبیست. مهیا شدن امکان سازمانیابی سیاسی برای شبکهی سنتی روحانیت شیعه، سرکوب نیروهای آزادیخواه و مناسبات عمیق وطولانیمدت میان دربار و حوزه، فضایی را به وجود آورد که تنها سناریوی محتمل برای فردای دیکتاتوری شاه، قدرتگیری نیروهای محافظهکار مذهبی بود.
پس از انقلاب ۵۷ جامعهی ایران وارد دورهی سیاه استبداد دینی شد. با چیرگی بنیادگرایان مذهبی و سرکوب آزادی و نابودی دموکراسی و حمله به تمام امکانهای حمایتی از عدالت اجتماعی، کشور در مسیر واپسگرایی، بحران شدید کمبود آب و بیکفایتی مدیریت آن و خشکسالی، بیثباتی سیاسی، فروپاشی اخلاق، بحران اقتصادی، و تبعیض اتنیکی، مذهبی، جنسی، و جنسیتی قرار گرفت.
دو نهاد روحانیت و سلطنت دارای توانِ بالقوهی جمهوریت و انتقال قدرت به مردم با مضمون دموکراتیک نیستند. حاکمیت موروثی و مادامالعمر و دینی- ایدئولوژیک، امتیازات ویژهای برای فرمانروایان ایجاد میکنند و براساسِ وضعیتِ ساختاریِ خود، به بازتولید استبداد منجر میشود.
برو به آدرس
نظرات