شبست و  مه  بگردش و  او  چو من  در بند***میان خانواده خود  بصفا  نشسته ام هرچند

گذشت مه سرخ و بهشتی ستودنی گردید***سپیدبرف و هندوانه سرخی که  میزند لبخند

بلند قامت یلدا  بزمین  فرش سرخ  پوشانید***آذر دی و بهمن فتنه شد دلرا بشرح غم آکند

سرمان  گرم  آجیل وخون  از  انار   بفشردیم***درسپیدی سیاهی درپناه  دستارک و روبند

طفل پرسید از چه این قصه بس طولانیست***گفتم  ای صید  دست وپا زن  برهی  ز کمند

گفت  فرزند  از آدم برفی  اکنون  بزن حرفی***گفتمش نسل پولاد جوی آن آب شود اسپند

گفتم و گفت  تا سپیده ز مشرق  پدید  آمد***روز نو  بر سر خاکم هندوانه دست و درلبخند