مجتبی نجفی
این عکس را دیدم از غزه،یکی ابراز شادی کرده بود. روز شنبه دیگرانی بودند که برای کشتن غیرنظامیان در اسراییل شیرینی پخش کردند. هر دو این موجودات خطرناکند. چرا که صدها زن،کودک، پیر و جوان زیر آن بمب‌ها جان می‌دهند بدون اینکه در درگیری‌ها نقشی داشته باشند. و حتی شاید غیرنظامیان اسراییلی کشته شده توسط حماس از مخالفان اشغالگری بوده باشند. احتمالا بدانید در بین مردم اسراییل مخالفت با اشغالگری کم نیست.
اما مسأله این است چرا قربانی استبداد از کشتن و کشتار شادمان میشود. حالا شادی برای کدام اردوگاه را کاری ندارم. خود شادی از کشتن آدمی مسأله است. آیا این هشدارم نسبت به این مسأله صرفا اخلاقی است؟ نه اتفاقا نفی خشونت، موضع‌گیری سیاسی است. البته که یک با یک همیشه برابر نیست و برای تحلیل فجایعی که در اسراییل و فلسطین در حال رخ دادن‌اند باید به تاریخ و سهم اصلی طرفین برگشت اما عدم مرزبندی با خشونت برای کسی که در جنبش زن، زندگی و آزادی زیست کرده، نشانی بزرگ از یک خطر ویژه است: شما شبیه حاکمی شده‌اید که با چشم‌هایتان دیدید آدم میکشد و انکار میکند.
کسی که قربانی است باید خیلی مراقبت کند که نه در ورطه واکنشگری که در میدان کنشگری قدم بزند. هلهله از قتل این و آن یعنی هنوز پیام جنبشی که برای زندگی و علیه خشونت به پا شد دریافت نشده.
چه آنهایی که برای کشتن غیرنظامیان اسراییلی شیرینی پخش کردند و چه کسانی که برای ریختن بمب‌ها بر سر زنان و کودکان فلسطینی شادمانی می‌کنند، در عین حال که خطرناکند، ترحم‌برانگیز هم هستند چرا که پتانسیل مهره شدن در چرخ دیکتاتوری را دارند.
جنبش «زن، زندگی، آزادی» در چارچوب سرزمینی ایران است. اما مسأله این است باورمند به سه کلمه «زن، زندگی و آزادی» نمی‌تواند مدافع کشتار باشد. نه تحقق آرمان فلسطین وظیفه ملی ماست نه تحقق آرمان اسراییل. نه کاسه داغ‌تر از آش شدن جمهوری اسلامی نه شیفتگی بخشی از اپوزیسیون به اسراییل. در میانه ایستادن و وفاداری به سه کلمه «زن، زندگی و آزادی» که حامل مقاومت و صلح اند در دعواهای استادیومی سخت ترین کار اما بهترین است.
به خصوص اینکه مهم‌ترین ماموریت آینده این جنبش، تقویت جبهه‌ای است که نظم دموکراتیک را در چارچوب سرزمینی میخواهد که در منطقه‌ای آغشته به اشغالگری، آتش و خون و افراط گری گرفتار شده. برای همین نظم دموکراتیک هم موجب انسجام ملی ما در عین تکثر زیبای ایرانی خواهد شد و هم محافظ موقعیت سرزمینی‌مان در این منطقه پر از دیکتاتوری و نظامی‌گری و تبعیض‌های گوناگون خواهد شد. اما لازمه‌اش این است به زندگی و نفی خشونت ایمان داشته باشیم.
نظرات