بزرگترین نقطه ضعف مردم ایران سندرمی است که در مواقع اظطرابی دائم به اعتیاد گذشت گرایی می پردازند و کلا نمی توانند ثانیه‌ای به آینده اشان فکری بیاندازند مگر باز با وضع حال و واقعیت بدبخت اشان مواجه شوند.
 
این سندرم دائم به فرد اجازه می دهد که از درد حال به آسودگی و خوشبختی گذشت به مدتی فرار کند و در امیدواری بازگشت شیرین 'اون روزها' از وحشت و بی امیدی امروز برای ساعتی آسایشی پیدا کنند و از غم واقعه‌ای روز مره زندگی در ایران کمی استراحت مغزی کنند.
 
ولی مثل هر اعتیاد فرار از وضعیت بد چاره ای نیست و مهمتر فرار از مسئولیت برای آینده بهتر کاری انجام نمی شود و وضع بد حال نه تنها بهتر نمی شود بلکه بدترهم می شود. 
 
ایران و ایرانی روزی خوب می شود وقتی رویای گذشت آسمانی را به کنار انداخته و به آینده ای پر مفید و با حق و عدالت و آزادی بدون هیچ مانع فکری بیاندیشند و با آن امید وضع و واقعیت تلخ حال را بهتر کنند. 
 
تا آن روز ایران و ایرانی گروگان حال بی امید و گذشت بی جواب هستند و گیر در سندرم بی عملی می مانند.