The Father of Fathers
        Twenty-One Poems for My Father

Five.

Forgetfulness  

        By Majid Naficy

For a long time the wind
Has scattered my notebook.
In vain I run after every leaf
And put a clod of earth on each one.
Memories empty me
And a heavy mist
Covers my signs.

My forefathers were physicians for seven generations.
Nafis son of Evaz went from Kerman to Samarkand
To serve in the court of Ulugh Beg.
My father was a village doctor in Pudeh.
I went to Tehran to study medicine
And practice in Isfahan.
Now at the end of this path
I have become a patient myself.

Every morning, as was my routine before,
I shave and put on clothes
To go visiting my patients.
But my lady wants me to stay home
And, instead, write my memoir.

Will love save me?
I remember her at the time of our engagement.
She caught typhoid and was close to death.
At that time, I was a medical draftee.
Once I came to her bed.
Behind the window, cherry blossoms
Were gently dancing with the wind.
Her eyes were closed.
I held her hand and for the first time
Kissed her fingers.

        May 19, 1996  

Poems

1: Sword at the Ablution Pool, 2:  In Temescal Canyon, 3: Red earmuffs, 4: Three Gifts, 5:  Forgetfulness, 6: That Hitler Moustache, 7: Baghbaderan Wine, 8: The Night, 9: Visiting the Moon, 10: Secret, 11:  A Red Rose for My Father, 12: The Soul Bird of Father, 13: In the Name of Father, 14: Magic Lantern, 15: The Family Koran, 16: Khomeini's Visit, 17: Death in the Sea, 18: Stomach Ulcer, 19: Hat in the Wind, 20: Languages of My Father, 21: The Cypress of Abarkuh

        پدر پدران
        بیست‌و‌یک شعر برای پدرم

پنج. 

فراموشی

    مجید نفیسی

دیر‌زمانی‌ست که باد
دفتر مرا پریشان کرده است.
بیهوده به دنبال هر برگ می‌دوم
و بر سر هر یک، پاره‌کلوخی می‌نهم.
خاطرات، مرا تهی می‌کنند
و مهی سنگین
نشانه‌های مرا می‌پوشاند.

پدرانم تا هفت پشت، پزشک بودند.
نفیس‌بن‌عوض از کرمان به سمرقند رفت
تا در بارگاه الغ‌بیگ خدمت کند.
پدرم در دهکده‌ی پوده حکیم بود.
من به تهران رفتم تا درس طب بخوانم
و در اصفهان طبابت کنم.
اکنون در پایان این راه
خود، بیمار شده‌ام.

هر بامداد به عادت پیشین
ریش می‌زنم و رخت می‌پوشم
تا به عیادت بیماران روم.
اما بانو می‌خواهد که بجای آن
در خانه بمانم
و خاطرات خود را بنویسم.

آیا عشق مرا حفظ خواهد کرد؟
او را بیاد می‌آورم که در دوران نامزدی
حصبه گرفت و تا دم مرگ رفت.
آن زمان، پزشک وظیفه بودم.
یک بار به بالینش آمدم.
پشت پنجره، شکوفه‌های گیلاس
در باد، به آرامی می‌رقصیدند.
چشمهایش بسته بود.
دستش را گرفتم و برای نخستین بار
انگشتهایش را بوسیدم.

    نوزده مه هزار‌و‌نهصد‌و‌نود‌و‌شش

اشعار

۱- شمشیر در حوضخانه، ۲- در تمسکال چال، ۳- گوش‌بند‌های سرخ، ۴- سه هدیه، ۵- فراموشی، ۶- آن سبیلِ هیتلری، ۷- باده‌ی باغبادران، ۸- شب، ۹- دیدار ماه، ۱۰- راز، ۱۱- گلسرخی برای پدرم،  ۱۲- مرغ جان پدر، ۱۳- به نام پدر، ۱۴- فانوس خیال، ۱۵- قرآن خانوادگی، ۱۶- دیدار خمینی، ۱۷- مرگ در دريا، ۱۸- زخم معده، ۱۹- کلاه در باد، ۲۰- زبانهای پدرم، ۲۱- سرو ابرکوه