In Solidarity with Afghan Women
My poem has the scent of Nadia
In memory of Nadia Anjuman
By Majid Naficy
When I light the oven early morning
My bread looks like Dari poetry.
I find its starter in my dreams
And I knead it between sleep and waking.
My wheat comes from the land of Toos
Where Ferdowsi spread its seeds,
And my poppy seeds from the valley of Yamgan
Where Naser Khosrow planted their roots,
And my oven pebbles from the banks of Amoo River
Where Roodaki called them soft as silk,
And my firewood from the grove of Balkh reeds
Where Rumi kept the fire of his love.
But when I take it out of the oven
It looks like a Sangak bread
Shaped as a Woman in her chadour,
Shouting voicelessly: "It's me,
The poet of 'Dark Flower,'
Ravaged by my husband in Herat."
My bread looks like Dari poetry
Perfumed with the scent of Nadia.
If you want it hot and fresh
Put your hand in the fire.
November 15, 2005
Note
* Dari Persian poetry began in the 9th century in the greater Khorasan region. Todaycthis area is divided among Iran, Afghanistan, Tajikistan and some Turkish centralcAsian countries. The four classical Persian poets whose names are mentioned in thecpoem as well as Nadia Anjuman all come from that region.
در همیستگی با زنان افغان
شعر من بوی نادیه میدهد
مجید نفیسی
به یاد نادیه انجمن
نان من به شعر دری میماند
که سحر، آتش آن را میافروزم.
مایهاش را از رویاهایم میگیرم
و میان خواب و بیداری میورزم.
گندمش از خاک توس است
که فردوسی تخم آن را افشاند
و خشخاشش از درهیمگان
که ناصرخسرو بوتهآن را بنشاند
و ریگش از کرانهی آمودریا
که رودکی آن را چون پرنیان خواند
و هیمهاش از نیستان بلخ
که مولوی در آتش عشق آن ماند.
اما وقتی که از تنور درش میآورم
به نان سنگک میماند
و شکل زنی را دارد پیچیده در چادر
که بیصدا فریاد میزند:
"این منم، شاعر گل دودی
که ناشوهرم در هرات پرپر کرد."
نان من به شعر دری میماند
که به بوی نادیه آغشتهست
اگر آن را داغداغ میخواهی
دست در آتش کن.
پانزده نوامبر دوهزاروپنج
Ein Gedicht von: Majid Naficy, Kalifornien, Dezember 2005
Mein Gedicht duftet nach Nadia
(in Erinnerung an Nadia Andjoman)
Mein Brot, für das ich morgens früh
Feuer im Ofen anzünde, gleicht einem Dari-Gedicht.
Den Teig gewinne ich aus meinen Träumen,
und zwischen Wachen und Schlafen knete ich ihn.
Sein Weizen ist aus Erde von Tuß,
dessen Keime Ferdoussi aussäte;
und sein Mohn vom Yamgan-Tal,
dessen Wurzelwerk Nasser-Chossrou setzte;
und sein Ofenkiesel vom Ufer des Amu-Meers,
das Rudaki so weich wie Seide besang;
und sein Brennholz aus Ried von Balch,
wo Rumi sein Liebesfeuer wahrte.
Doch nehme ich es aus dem Ofen heraus,
gleicht es dem Sangak-Brot,
in Form einer Frau im Tschador verhüllt,
die stimmlos schreit:
„Das bin ich, Dichterin der ‚dunklen Blume’,
vernichtet durch meinen Stiefmann in Harat.“
Mein Brot gleicht einem Dari-Gedicht,
duftend nach Nadia.
Möchtest du es ofenfrisch und heiß,
dann lege deine Hand ins Feuer.
Übersetzung aus dem Persischen von:
Mahnaz Talebitari,
Berlin, Dezember 2005
Notiz
* Dari, Persische Dichtung, begann im 9. Jahrhundert im Großraum Chorassan. Heute ist diese Region unter den Ländern Iran, Afghanistan, Tadjikistan und manche Türk-Gebiete Zentralasiens verteilt. Die vier klassischen persischen Dichter, deren Namen im Gedicht erwähnt worden sind, wie auch Nadia Andjoman, stammen alle aus der oben genannten Region.
Firoozeh Khatibi:
Wow. A great poem. I will share it. Also I am a moderator in a clubhouse room for women of Afghanistan. May I read it? ...
Mohammad Shafi Noorzaee, Nadia's Brother:
Thanks for reminding my late sister Nadia Anjuman
from an Afghan friend:
مجید نازنین،
دستت را بعد از سپری شدن سالها می فشارم. شاد بمانی.
شعرهایی را که می فرستی، همواره می خوانم. این شعر مشخصت را نیز بارها خوانده ام و با دوستان دیگر نیز شریک کرده ام. خیلی قشنگ است و دردناک.
میهن من شب های سیاهی را به نام روز سپری می کند. این بار طالبان در روابط شان با مردم کابل زیاد سختگیری نمی کنند و این برای من پیام بدی دارد. طالبی که بر پشت مردم شلاق می زند، چهرهٔ اصلی خودش و دستگاه تفکر پوسیده اش را هویدا می کند. برخلاف، طالبی که با مردم از در مدارا جلو می آید، سرشت تیره و عقیدهٔ کثیفش را کتمان می کند تا دل دیگران به دست آرد. برای من این دومی خیلی خیلی خطرناکتر از آن اولی است.
راستی، حتما می دانی که جمهوری اسلامی چندین سال است که به کراهت زدایی از "طالبان کرام" می پردازد. واقعآ انزجار آور است.
با مهر،
دوست دیرینت
from an Afghan friend:
شعر من بوی نادیه میدهد ،سروده ایست که زمان را کوتاه میکند، خاطره های شرقی را شخم میزند،روح آدم را میبرد به تاکستان های انگور لعل هرات؛نفیسی، بارها گفته ام، صمیمی ترین شاعر زمانهء ماست، دست اورا می فشارم، او درین لحظه های تلخ، وطن دوم خود، افغانستان را ، تنها نمیگذارد.عارف پژمان
Moin:
Hi Majid jaan,
Thank you for such a beautiful poem. It is in my Facebook now.
Take care
Ali:
Majid jaan,
Ba salaam and hoping you are doing well,
I will recite this great poem about Nadia at the beginning of a webinar I have this coming Saturday.
Keep up the good work!
Nayereh:
What a beautiful and timely poem in memory of Nadia Anjuman and in honor of Afghan women!
Bravo Majid, well-done!