The Father of Fathers
        Twenty-One Poems for My Father

Eight.

The Night

By Majid Naficy

The night is half over in Texas
And it is past midnight in New York.
The day is opening its eyes in Sweden
Only in the City of Angels
Does the night not leave me alone.

I clasp my arms around myself
Close my eyes
And like a single rock
Throw myself into the night.
Perhaps in Texas
It will open the window of a bedroom
Or land on a rooftop in New York.

But the world is round
And the heavy loneliness of this night
Only returns to my soul.
Time has turned its back on me
And the earth has opened its mouth
Like a dark well
Under my feet.  
I pass through all borders
And, like a shooting-star
Orbit around myself.

But suddenly the soft ring of a call
Brings me back to earth.
In Isfahan, the day is not half over
And my mother,
Who is clipping my father's nails on the porch
Has heard the sound of a falling rock
In our swimming pool. *

                                January 14, 2001

* This poem is also translated from Persian into English by Niloufar Talebi and published in Belonging: New Poetry by Iranians around the World edited by Niloufar Talebi as well as Becoming Americans: Four Centuries of Immigrant Writing edited by Ilan Stavans. You may watch a film based on this poem here. 

Poems

1: Sword at the Ablution Pool, 2:  In Temescal Canyon, 3: Red earmuffs, 4: Three Gifts, 5:  Forgetfulness, 6: That Hitler Moustache, 7: Baghbaderan Wine, 8: The Night, 9: Visiting the Moon, 10: Secret, 11:  A Red Rose for My Father, 12: The Soul Bird of Father, 13: In the Name of Father, 14: Magic Lantern, 15: The Family Koran, 16: Khomeini's Visit, 17: Death in the Sea, 18: Stomach Ulcer, 19: Hat in the Wind, 20: Languages of My Father, 21: The Cypress of Abarkuh

        پدر پدران
        بیست‌و‌یک شعر برای پدرم

هشت.

شب

مجید نفیسی

شب در تگزاس به نیمه می‌رسد
و در نیویورک از نیمه می‌گذرد.
روز در سوئد تازه پلک می‌گشاید
تنها در "شهر فرشتگان" است که شب
مرا رها نمی‌کند.

بازوانم را در‌بر‌می‌گیرم
پلک هایم را می‌بندم
و چون سنگپاره‌ای تنها
خود را به درون شب پرتاب می‌کنم.
شاید در تگزاس
پنجره‌ی خوابگاهی را بگشاید
یا در نیویورک بر بام خانه‌ای فرود آید.

اما جهان گرد است
و تنهایی سنگین این شب
تنها بر جان من می‌ینشیند.
زمان به من پشت کرده است
و زمین چون چاه سیاهی
زیر پایم دهان گشوده است.
می‌گذارم تا از همه‌ی مرزها بگذرم
و چون شهابی به دور خویش به گردش درآیم.

اما ناگهان آوای نرمه‌زنگی
مرا به زمین بازمی‌گرداند.
روز در اصفهان هنوز به نیمه نرسیده
و مادرم که در ایوان
ناخن‌های پدرم را می‌گیرد
صدای سقوط سنگپاره‌ای را
در حوض خانه شنیده است.

چاردهم ژانویه دوهزار‌و‌یک  

اشعار

۱- شمشیر در حوضخانه، ۲- در تمسکال چال، ۳- گوش‌بند‌های سرخ، ۴- سه هدیه، ۵- فراموشی، ۶- آن سبیلِ هیتلری، ۷- باده‌ی باغبادران، ۸- شب، ۹- دیدار ماه، ۱۰- راز، ۱۱- گلسرخی برای پدرم،  ۱۲- مرغ جان پدر، ۱۳- به نام پدر، ۱۴- فانوس خیال، ۱۵- قرآن خانوادگی، ۱۶- دیدار خمینی، ۱۷- مرگ در دريا، ۱۸- زخم معده، ۱۹- کلاه در باد، ۲۰- زبانهای پدرم، ۲۱- سرو ابرکوه