نوروز مشهورترین شادمانی ایرانیان است؛  جشنی است کهن، ‌آئینی به‌ جا مانده از سالیان دور برای آمدن سال جدید. شادی آمدن سال جدید. شادی؟
 
شادمانی در گذشته‌های دور امری واجب بوده. نه اینکه ایرانیان باستان همیشه شاد بوده‌اند و دور از غم، اما شادی را جزئی از زندگی می‌دانستند. جشن و پایکوبی را نه کاری بی‌فایده، که محترم می‌شمردند. معتقد به اینکه آدمی نه فقط به سلامت تن که به سالم ماندن روان هم نیاز دارد. باید شادی کند تا بتواند غم را دور کرده و زندگی را دوام بیاورد.
 
نوروزی که از اجداد ما برایمان به جا مانده، تنها یک نمونه از جشن‌های آئینی‌شان است. از معدود جشن‌های باستانی که امروز در سرتاسر کشور برگزار می‌شود؛ البته یلدا را هم داریم که دورهمی و خوش‌گذرانی است در بلندترین شب سال، یعنی آخرین روز آذرماه و رسیدن زمستان. و «چهارشنبه سوری» را، که وداع با زمستان است و برافروختن آتش به نشانه گرما و نور. 
 
اما جشن‌های ایران باستان به همین سه آئین خلاصه نمی‌شوند؛ برخی از آن‌ها هنوز هم در برخی از نقاط ایران زنده مانده‌اند و شادی و شادمانی را می‌توان در آن دید ...