هم میهنان گرامی
ایا برایتان پرسش پیش نیامده است که چرا اقای ترامپ که دیروز میگفت دو هفته به جمهوری اسلامی وقت میدهیم تا دوباره مذاکرات را اغاز و دست از اتش افروزی بردارد، امروز فاتحانه خبر اقدامات ایالات متحده بر علیه جمهوری اسلامی را داد؟
شواهد حاکی است که اسرائیل در خطر جدی نیست. نیروهای نیابتی جمهوری اسلامی از خود اقدامی که نشان نداده اند، حتی بیانیه ای هم برای تکفیر اسرائیل صادر نکرده اند. کشورهای منطقه از ترکیه و پاکستان یا افغانستان گرفته تا شیخ نشینان حاشیه خلیج فارس هم نه حرفی برای گفتن دارند و نه تاب یا علاقه جنگ با اسرائیل.
از این پس هم هیچ نیروی مطرحی برای دفاع از جمهوری اسلامی پا پیش نخواهد گذاشت.
اصلاً جمهوری اسلامی به واسطه کارنامه ای که در این چهل و اندی سال از خود نشان داده هیچ یاری ندارد.
ضمناً واضح و مبرهن است که امریکا حامی بی شرط و تمام و کمال اسرائیل است و در حقیقت اسرائیل دست اش باز تر است و بهانه بیشتری برای محاربه با جمهوری اسلامی دارد تا ایالات متحده. از آن گذشته یاری به اسرائیل لازم نیست عیان باشد.
حال اگر امریکا وارد بازی شود چندین مشکل را برای خودش درست میکند. یک اینکه امثال برنی سندرز سناتور دموکرات، اذهان عموم امریکاییان را بر علیه جنگ می شوراند و توان استقامت اسرائیل در حقیقت به واسطه دوستی خاله خرسه وار امریکا کم تر می شود. دوم چون منافع مشترک اسرائیل و امریکا حکم میکند که معادله انرژی اتمی ایران به نفع اسرائیل پایان یابد چرا عمداً این تنش که به پیروزی اسرائیل نزدیک است را به پایان برسانند. دلیل خاصی ندارد. هر چه بیشتر ترس در منطقه باشد بیشتر سلاح به سایر کشورهای منطقه فروخته میشود. کدام یک نانش از فروش اسلحه در می اید؟ امریکا. پس چرا ترامپ دست بدین کار زد. اعلان جنگ پرزیدنت بدون اطلاع مجلس را میتوان خلاف قانون اساسی امریکا نیز جلوه داد. او که پیام انتخاباتی اش پایان جنگ در خاورمیانه بود، برای حزب اش هم حتی دردسر انتخاباتی درست کرد. چون امریکا دشمن شناخته شده تر و به واسطه عظمت جسمی، از شمال افریقا تا خاورمیانه بیشتر در معرض خطر است، این عمل به دشمن تراشی بیجا می ماند. انگار که دو تا بچه در حال بازی باشند و بچه دیگری بخواهد او را نیز بازی بدهند.
برای من فقط یک پاسخ به پرسش بالا معنی دار است و آن هم اینکه دخالت امریکا فقط و فقط برای پایان به این قائله در اسرع وقت می باشد. چرا که مردم دنیا دل و دماغی برای جنگ فرسایشی ندارند. بگذریم که چه کسی مقصر اصلی است و چرا. با گذشت هر روز که جنگ یکطرفه بین یک مخاصم قوی پنجه با یک دشمن ضعیف ادامه پیدا کند، اذهان ملل به نفع کشور ضعیف گرایش پیدا میکند.
تاثیر این برای ما این است که هم جمهوری اسلامی با ادامه جنگ و با در وسط میدان اوردن امریکا به سان جنگ با صدام ممکن است جان سالم بدر ببرد و هم مردم ما و هم زیرساخت های ایران در خطر صدمه بیشتر هستند.
از ماست که برماست. ما مناجی جز خودمان نداریم. اسرائیل دایه مهربان تر از مادرنیست.
بگذارید داستانی را برایتان بگویم. عقابی برای شکار رفته بود که ناگهان جوجه اش از لانه به پایین افتاد. گربه ای به قصد خوردن او پیش آمد. جوجه عقاب به سوراخی خزید و جان سالم به در برد ولی به واسطه پنهان بودن از دید مادر نیز بدور ماند و گم شده فرض شد. بل اجبار از زمین دونه ور میچید و پرواز نیاموخت تا چنان زمین گیر شد که حتی مرغ و خروسان مزارع هم او را تمسخر میکردند.
ما هم به واسطه دوری از خرد، فراموش کردن دانش نیاکان، کتمان بیمارگونه عظمت چند هزار ساله خود به آن جوجه عقاب می مانیم. ما که گفتار و پندار و کردار نیک بلدیم چرا باید دست به تقیه یا استخاره بزنیم. چرا خرد و فرزانگی را غلام دوگانه گی ذهنی کنیم. چنانکه مارماهی صفت، نه این تمام باشیم نه آن.
مردم به پا خیزید و نظام جمهوری اسلامی را ساقط کنید. ریش و قیچی دست شما است. چگونه میخواهید اینکه این و آن برای شما تایین تکلیف کردند را به فرزندانتان توجیه کنید.
خاک پای مردم شریف میهن
اورنگ یونسی
نظرات